محافظه کاری حسابداری و کارایی سرمایه گذاری شرکتی

محافظه کاری حسابداری و کارایی سرمایه گذاری شرکتی – ایران ترجمه – Irantarjomeh

مقالات ترجمه شده آماده گروه حسابداری

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات رایگان

مطالعه 20 الی 100% رایگان مقالات ترجمه شده

1- قابلیت مطالعه رایگان 20 الی 100 درصدی مقالات 2- قابلیت سفارش فایل های این ترجمه با قیمتی مناسب مشتمل بر 3 فایل: pdf انگیسی و فارسی مقاله همراه با msword فارسی -- تذکر: برای استفاده گسترده تر کاربران گرامی از مقالات آماده ترجمه شده، قیمت خرید این مقالات بسیار کمتر از قیمت سفارش ترجمه می باشد.  

چگونگی سفارش

الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه (شماره حساب) ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.com شامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر -- مقالات آماده سفارش داده شده عرفا در زمان اندک یا حداکثر ظرف مدت چند ساعت به ایمیل شما ارسال خواهند شد. در صورت نیاز فوری از طریق اس ام اس اطلاع دهید.

محافظه کاری حسابداری و کارایی سرمایه گذاری شرکتی

ژورنال حسابداری و اقتصاد

دانشگاه کارلوس 3، مادرید، اسپانیا

الزویر

2015

چکیده

ما این موضوع را مورد بحث قرار می دهیم که محافظه کاری قابلیت ارتقای کارایی سرمایه گذاری را خواهد داشت. علی الخصوص، ما پیش بینی می نماییم که چنین موردی قابلیت حل تعارضات بین بدهی و سرمایه یا حقوق صاحبان سهام را داشته و سبب تسهیل دسترسی شرکت به بودجه مورد نیاز از طریق تأمین مالی یا استقراض گردیده و نهایتاً منجر به محدود سازی سرمایه گذاری های نامکفی یا کمتر از حد خواهد شد. چنین خصیصه ای اجازه تأمین مالی سرمایه گذاری های محتاطانه را خواهد داشت، موردی که در غیر این صورت قابلیت تسهیل ویژگی های مطلوب آن میسر نخواهد شد. نتایج تجربی ما نیز مؤکد اینگونه از پیش بینی ها می باشند. ما دریافتیم که شرکت های با محافظه کارای بیشتر در مجموع هایی که از سرمایه گذاری نامکفی  برخوردار هستند سرمایه گذاری گسترده تری نموده و اقدام به انتشار اوراق قرضه بیشتری می نمایند و چنین تأثیراتی در آن دسته از شرکت هایی که دارای عدم تقارن اطلاعاتی بیشتری هستند بیشتر نمود می یابد. ما همچنین درمی یابیم که محافظه کاری در ارتباط با کاهش سرمایه گذاری بیش از حد / فراتر از حد مکفی می باشد و این مورد حتی برای سرمایه گذاری های غیر شفاف نظیر تحقیقات و توسعه نیز محتمل می باشد.

کلمات کلیدی: محافظه کاری، عدم تقارن زمانی درآمدها، کارایی سرمایه گذاری، سرمایه گذاری کمتر از حد، سرمایه گذاری بیش از حد

1. مقدمه

تحقیقات قبلی (همانند Biddle و همکاران، 2009) فرضیه هایی را مطرح نموده و مشخص ساخته اند که کیفیت حسابداری سبب ارتقای کارایی سرمایه گذاری خواهد شد. آنها یک ارتباط منفی (مثبت) شرطی بین کیفیت حسابداری و سرمایه گذاری برای شرکت های عمل کننده در مجموعه هایی که مستعد سرمایه گذاری بیش از حد (یا سرمایه گذاری کمتر از حد مطلوب) بوده اند را مشخص ساخته اند. بر این مبنا ما این خط جستجو را ادامه داده و به طور مشابه اقدام به طرح فرضیه ها و یافتن یک ارتباط منفی (مثبت) شرطی بین محافظه کاری و سرمایه گذاری برای شرکت های مرتبطی می نماییم که تحت شرایط سرمایه گذاری بیش از حد (یا کمتر از حد) عمل می نمایند. به علاوه ما در می یابیم که شرکت های محافظه کارانه تر در مجموعه های مستعد سرمایه گذاری کمتر اقدام به صدور اوراق قرضه بیشتر و سرمایه گذاری در پروژه های محتاط تر نموده اند، و به علاوه تأثیرات سرمایه گذاری و تأمین مالی فرآیند محافظه کاری با توجه به وجود عدم تقارن های اطلاعاتی بیشتر به میزان زیادتری محسوس خواهد بود.

محافظه کاری حسابداری سبب تحلیل ضروریات اثبات پذیری دقیقتری برای شناسایی دستاوردهای اقتصادی در تناسب با زیان های مرتبط می شود (Basu، 1997، Watts، 2003). چنین موردی منجر به ایجاد عایدات یا درآمدهایی می گردد که با شتاب بیشتری در مقایسه با دستاوردهای دیگر ممکن است سبب بروز آن دسته از زیان های اقتصادی شود که تأیید و تصدیق آنها مشکل است و از اینرو احتمال ایجاد یک سوگیری رو به پایین در ارزش دارایی های خالص وجود خواهد داشت. این موارد نشان می دهد که محافظه کاری سبب ارتقای کارایی سرمایه گذاری از طریق کاهش سرمایه گذاری افراطی مدیریت خواهد شد (Francis و Martin، 2010، Bushman و همکاران، 2011). ما مسایل مرتبط را مورد بررسی قرار می دهیم، آن هم به هنگامی که محافظه کاری قابلیت افزایش سرمایه گذاری در آن دسته از موقعیت هایی را خواهد داشت که در آن شرکت ها تمایل بیشتری به انجام سرمایه گذاری های کمتر یا سرمایه گذاری نامکفی از خود نشان می دهند.

تحقیقات قبلی شواهد خاصی را نشان داده اند که بر مبنای آن پدیده محافظه کاری (1) سبب ایجاد مانع در انتخاب مدیران در زمینه پروژه ها می گردد آن هم با توجه به ارزش خالص فعلی (NPV) منفی و بر این مبنا چنین خصیصه ای سبب بروز ترک زودهنگام پروژه های دارای عملکرد ضعیف خواهد شد (Ball، 2001، Ball و Ball، 2005) و (2) این مورد سبب ایجاد انگیزه جهت رد نمودن NPV ـ مثبت گردیده و در مقابل سبب حاصل آوردن پروژه های دارای ریسک بالا می شود (Leuz، 2001، Roychowdhury، 2010، Bushman و همکاران، 2011).

ما پیش بینی می نماییم که محافظه کاری همچنین سبب تسکین ویژگی های مربوط به سرمایه گذاری کمتر از حد مطلوب در بین شرکت هایی خواهد شد که با مشکلات مالی رو به رو هستند. این شرکت ها احتمالاً از مشکلات مرتبط نظیر ریسک عدم پرداخت دیون و سوددهی اندک در رنج می باشند. برای آنها، هزینه های مرتبط با سرمایه گذاری های NPV ـ منفی یا سرمایه گذاری های NPV ـ مثبت دارای ریسک بیش از حد ـ بالا می باشد. هر دو مورد دارندگان بدهی یا دیون و دارندگان سهام تمایل چندانی جهت ارائه سرمایه جدید برای چنین شرکت هایی ندارند (Jensen و Meckling، 1976، Myers، 1977). محافظه کاری می تواند در این زمینه جهت تعدیل مشکلات نمایندگی راهگشا باشد و از این طریق قابلیت تسکین محدودیت های مالی برای این دسته از شرکت ها را خواهد داشت.

سرمایه گذاران احتمالاً از این موضوع ترس دارند که شرکت های دارای محدودیت مالی ممکن است نهایتاً دچار مشکلات مالی شده و توانایی پرداخت دیون خود را در صورت مواجهه با شکست پروژه ها نداشته باشند. در چنین موقعیت هایی، ما انتظار داریم که حسابداری محافظه کاری قابلیت تسهیل دسترسی به دیون بیشتر برای سرمایه گذاری های جدید را ایجاد نماید، چرا که چنین موردی سبب ترغیب سرمایه گذاری های محتاطانه ای خواهد شد که خود موجب افزایش ارزش شرکتی بدون مواجهه با ریسک مالی بیشتر می شود. در مقابل، محافظه کاری به احتمال کمتری می تواند سبب تعدیل تمایل سهامداران به منظور فراهم آوردن سرمایه مالی بیشتر شود. سهامداران به صورت پراکنده به میزان کمتری قابلیت تضمین این موضوع را خواهند داشت که شرکت ها توانایی حفظ و بکارگیری خط مشی های مربوط به حسابداری محافظه کارانه و ارائه سرمایه های محتاطانه را داشته باشند. به علاوه، سهامداران، به هنگام ارائه بودجه مالی، ممکن است پروژه های ریسک پذیر را بیشتر ترجیح دهند یعنی آن دسته از پروژه هایی که قابلیت انتقال سرمایه بیشتر به آنها از سوی دارندگان اوراق بدهی را داشته باشد. گزارش دهی محافظه کارانه همچنین سبب بازداری مدیران از شامل شدن در اینگونه از فرآیندهای مرتبط خواهد شد چرا که ممکن است شناسایی زیان ها زمانبر باشد. به طور کلی، این مباحث منجر به پیش بینی این موضوع خواهد شد که محافظه کاری سبب تسهیل اوراق قرضه بیشتر برای شرکت های دارای مضیقه مالی می شود، یعنی آن دسته از شرکت هایی که سعی در سرمایه گذاری نموده اما این ویژگی الزاماً سبب تسهیل دسترسی آنها به سرمایه سهام بیشتر نخواهد شد.

ما همچنین انتظار داریم که محافظه کاری قابلیت کمک جهت محدود سازی مشکلات سرمایه گذاری بیش از حد را داشته باشد. سرمایه گذاری بیش از حد به احتمال زیاد سبب ایجاد این تفکر در بین شرکت ها خواهد شد که آنها دارای ظرفیت بالای سرمایه گذاری هستند. در این دسته از شرکت ها، مدیران از قابلیت بیشتری جهت دنبال نمودن پروژه هایی برخوردار هستند که دارای یک NPV منفی می باشند، اما در عین حال قابلیت ایجاد مزیت های خصوصی برای آنها را خواهند داشت. محافظه کاری، از طریق تحمیل گزارش دهی به موقع ضرر و زیان، سبب می گردد تا چنین تصمیمات شخصی زودتر پدیدار شوند و در نتیجه سبب خواهد شد تا سهامداران قابلیت تأدیب مدیران در صورت ضرورت را داشته باشند و در نتیجه سبب ممانعت از انجام چنین رفتارهایی در آینده خواهد شد. ما پیش بینی می نماییم که این نقش محافظه کاری نه تنها برای فرآیندهای اکتساب می تواند مفید تلقی شود، همانگونه که به وسیله Francis و Martin (2010) مشخص شده است، بلکه برای حاصل آوردن سرمایه گذاری های شفافتر نظیر هزینه های سرمایه و تحقیق و توسعه (R&D) نیز مفید خواهد بود.

در نهایت، ما پیش بینی می نماییم که محافظه کاری به طور مستقیم متعاقباً بر روی سوددهی و فراریت آن تأثیرگذار خواهد بود که خود منوط به این موضوع می باشد که آیا شرکت ها در موقعیتی قرار دارند که مستعد سرمایه گذاری بیش از حد یا سرمایه گذاری کمتر از حد می باشند. در مشخصه ای که شرکت ها مستعد سرمایه گذاری بیش از حد می گردند (یعنی در شرکت های دارای ظرفیت سرمایه گذاری بالا، محافظه کاری منجر به انتخاب پروژه های بهتر و ترک پروژه های زیان ده به صورت زودهنگام می شود، که این خصیصه می تواند سبب افزایش بازده آتی دارایی های شرکتی (ROA) شود. با این وجود، چنین موردی ممکن است به صورت دائمی در ارتباط با شرکت های مستعد سرمایه گذاری کمتر صحت نداشته باشد (یعنی شرکت هایی که دارای ظرفیت اندک سرمایه گذاری هستند). برای این دسته از شرکت ها، محافظه کاری در مقابل تسهیل دسترسی به سرمایه اضافی را فراهم می نماید، و این ویژگی مخصوصاً برای پروژه های کم ریسک و دارای فراریت کمتر که الزاماً سبب ایجاد نرخ بالاتر بازدهی در مقایسه با پروژه های موجود می شود نیز صحت خواهد داشت.

ادامه این مقاله به شرح ذیل سازماندهی شده است. بخش 2 ارتباط مورد انتظار بین محافظه کاری و سرمایه گذاری و تأمین مالی را مورد بررسی قرار می دهد. بخش 3 شامل طراحی تحقیقاتی است. بخش 4 تشریح کننده نمونه می باشد و متعاقباً نتایج تجربی اصلی را مورد بحث قرار می دهد. بخش 5 و 6 شامل تحلیل های اضافه و کنترل های توانمند هستند و بخش 7 به نتیجه گیری می پردازد.

2- محافظه کاری، سرمایه گذاری و تأمین مالی: ایجاد فرضیه ها

ما دو پیش بینی را در نظر گرفته ایم: (1) محافظه کاری در ارتباط با سرمایه گذاری فزاینده در شرکت های مستعد به سرمایه گذاری کمتر از حد می باشد و (2) محافظه کاری سبب کاهش مشکلات سرمایه گذاری بیش از حد در شرکت های مستعد به سرمایه گذاری فراتر از حد مکفی می گردد. این پیش بینی ها منجر به دو فرضیه متعاقب در خصوص نقش صاحبان سهام و اوراق بدهی در زمینه تسکین محدودیت های سرمایه گذاری می شود.

مطالعه ما سعی در ارائه یک سری از مشخصه های خاص در زمینه پیوند تصمیمات مربوط به تأمین مالی و سرمایه گذاری می نماید. در تحقیقات اولیه، Modigliani و Miller (1958) مشخص ساختند که تصمیمات مربوط به تأمین مالی و سرمایه گذاری در بازارهای سرمایه کامل به صورت مجزا به شمار می آیند. با این حال، مباحث متعددی متعاقباً نشان دادند که اصطکاک های اطلاعاتی سبب ایجاد نوعی پیوند بین تصمیمات تأمین مالی و سرمایه گذاری می شود (Myers، 1977، 1984، Childs و همکاران، 2005). در تعامل با این مقاله و تحقیقات مشابه Balakrishnan و همکاران (2014)، ما در نظر می گیریم که اصطکاک های اطلاعاتی قابلیت تأثیرگذاری بر روی ویژگی های تأمین مالی و سرمایه گذاری را داشته و آنکه گزارش دهی مالی نیز می تواند سبب کاهش این اصطکاک ها شود.

3- طراحی تحقیقاتی

3ـ1. شاخص اصلی برای گزارش دهی محافظه کاری

در آزمایشات اصلی، ما نسبت به بکارگیری پراکسی یا شاخص شرکت ـ سال برای محافظه کاری شرطی ارائه شده به وسیله Khan و Watts (2009) اقدام نمودیم. با توجه به مدل Basu (1997)، آنها در سطح شرکتی این ارزیابی را ارائه داشتند که به موقع بودن سود با توجه به اخبار خوب (G-Score) و به موقع بودن افزایشی سود با توجه به اخبار بد (C-Score) مدنظر خواهد بود. از طریق اضافه نمودن هر دو مورد، آنها مجموع ویژگی های شناسایی به موقع بودن گزارش اخبار بد را حاصل آورده اند. بر این مبنا ما نسبت به تعریف شاخص محافظه کاری به عنوان رتبه های دهک سالیانه میانگین سه ساله (سالهای t، t-1 و t-2) در ارتباط با مجموع به موقع بودن شناسایی گزارش زیان (G-Score+C-Score) و مشخص نمودن این ویژگی تحت عنوان CONS اقدام نمودیم.

3ـ2. ارتباط بین محافظه کاری و کارایی سرمایه گذاری

آزمایشات ما بر مبنای روش Biddle و همکاران (2009) می باشند، که اقدام به حاصل آوردن و تحلیل تأثیرات انتخاب های حسابداری در زمینه کاهش هر دو مؤلفه سرمایه گذاری بیش از حد و کمتر از حد نموده است. ما مدل آنها را جهت حاصل آوردن تأثیرات محافظه کاری بر روی سرمایه گذاری به شرح ذیل مورد استفاده قرار داده ایم:

4- نتایج اصلی تجربی

4ـ1. نمونه ها و داده ها

ما از اطلاعات Compustat برای حاصل آوردن داده های حسابداری و CRSP برای داده های بازار سهام استفاده نموده ایم. داده های تحلیلی نیز از IBES حاصل آمده است، و به علاوه داده های مالکیت از مؤسسه Thomson Financial و داده های حاکمیتی از مقالات Gompers و همکاران (2003) به دست آمده اند. جهت افزایش توان آزمایشات، ما تا حد ممکن نسبت به بکارگیری مشاهدات بیشمار از منابع اطلاعاتی موجود اقدام نموده ایم. نمونه ما پوشش دهنده هیجده سال از سال 1990 الی 2007 می باشد. حوزه این مورد در بردارنده ویژگی های مشخصی می باشد که در آن متغیرهای حاکمیتی به دست آمده است. شرکت های مالی نیز به واسطه آنکه حسابداری آنها متمایز از یکدیگر می باشد و به واسطه تفاوت سرمایه گذاری مستثنی گردیده اند. جهت تعدیل تأثیر موارد دور افتاده، کلیه متغیرهای پیوسته به صورت سالیانه با توجه به اولین و نود و نهمین صدک وینسوریده گردیدند. این انتخاب منجر به حاصل آوردن حداکثر 41626 مشاهده شرکت ـ سال گردیده است، با این حال تعداد مشاهدات بر مبنای نوع آزمایشات انجامی متغیر می باشد. جدول 1 ارائه دهنده آمار توصیفی متغیرهای اصلی است. مقادیر گزارش شده برای شاخص محافظه کاری سازگار با موارد مطرح شده درمبحث Khan و Watts (2009) می باشند و مقادیر متغیرهای کنترلی نیز مشابه با مقاله Biddle و همکاران (2009) هستند. جدول 1 همچنین در بردارنده آمارهای توصیفی برای نمونه کامل مشخص شده است و در بردارنده زیر نمونه های مرتبط با موارد سرمایه گذاری کمتر از حد و بیش از حد می باشد. این زیر نمونه ها مترادف با مشاهدات مرتبط در اولین و سومین سه بخش مطرح شده در ارتباط با توزیع مؤلفه های مربوط به سرمایه گذاری کمتر از حد می باشند.

4-2. ارتباط بین محافظه کاری و کارایی سرمایه گذاری

در اولین تحلیل، ما نسبت به بررسی ارتباط بین محافظه کاری و کارایی سرمایه گذاری اقدام نمودیم. جدول 2 نشان دهنده نتایج ارزیابی معادله (1) می باشد. در ستون یک، ما نسبت به تکرار نتایج مطرح شده در مبحث Biddle و همکاران (2009) در زمینه تاثیرات کیفیت گزارش دهی مالی در ارتباط با سرمایه گذاری بیش از حد و کمتر از حد اقدام نمودیم. با توجه به نتایج آن ها، ما قابلیت مشخص سازی کیفیت گزارش دهی مالی (FRQ) را حاصل آورده و به علاوه هردوی ویژگی های سرمایه گذاری های بیش از حد و کمتر از حد را تعدیل نمودیم. نتایج محافظه کاری در ستون دو گزارش شده اند. ما شواهدی را دال بر این موضوع یافته ایم که محافظه کاری به صورت مثبتی در ارتباط با سرمایه گذاری در مبحث مشاهدات شرکت – سال با توجه به احتمال بیشتر سرمایه گذاری کمتر از حد می باشد. علی الخصوص، مجموع ضرایب δ₁ و δ₂  (1.338، t-stat=3.40) به صورت معنی دار و مثبت در سطوح متعارف می باشد، که خود موکد این موضوع خواهد بود که شرکت های دارای محافظه کاری بیشتر قابلیت سرمایه گذاری بیشتری در مجموعه های مستعد سرمایه گذاری کمتر از حد را خواهند داشت (یعنی UnderInvest=1). ضریب منفی و معنی دار δ₁ (-2.182، t-stat=-4.46) همچنین موکد آن است که سرمایه گذاری سبب محدود سازی ویژگی های مربوطه در آن دسته از شرکت هایی خواهد شد که احتمالا قابلیت سرمایه گذاری بیش از حد را خواهند داشت (یعنی UnderInvest=0). اهمیت اقتصادی به گونه ای مطرح می شود که یک دهک تغییر در CONS سبب بروز تغییراتی در ویژگی افزایشی (کاهشی) سرمایه گذاری خواهد شد، که خود در ارتباط با میانگین آن 3/5 درصد (6/8 درصد) می باشد. این نتایج موکد فرضیه های 1 الف و 1 ب می باشند.

4ـ3. سرمایه گذاری آتی و محافظه کاری: تأثیرات عدم تقارن اطلاعاتی

تحت فرضیه 2، ما پیش بینی می نماییم که عدم تقارن اطلاعاتی در ارتباط با تأثیرات سرمایه گذاری محافظه کاری می باشد. جدول3 حاوی نتایج ارزیابی معادله (3) برای هر یک از سه شاخص عدم تقارن اطلاعاتی ما می باشد. با توجه به امساک، ما صرفاً ضرایب مورد نظر را گزارش می نماییم. در مجموعه های مستعد به سرمایه گذاری کمتر از حد، ضریب δ₄ در یک تعامل سه سویه در بین CONS، UnderInvest و InfoAsym برای کلیه این سه مورد به صورت مثبت و معنی دار تلقی می شوند، که خود مؤکد آن خواهد بود که در مجموعه های سرمایه گذاری کمتر از حد، توزیع محافظه کاری جهت افزایش سرمایه گذاری به هنگامی بیشتر خواهد بود که عدم تقارن اطلاعاتی نیز بالا باشد. در مجموعه های دارای سرمایه گذاری بیش از حد با عدم تقارن بالای اطلاعاتی، محافظه کاری همچنین نقش بیشتری را در کاهش سرمایه گذاری بازی می نماید: ضریب δ₂ به طور معنی دار در کلیه موارد منفی تلقی می شود. به طور کلی، این یافته ها مؤکد آن هستند که مزیت های سرمایه گذاری محافظه کارانه برای آن دسته از شرکت های دارای عدم تقارن بالاتر اطلاعاتی، همانگونه که انتظار می رود، بیشتر می باشد.

4ـ4. ارتباط بین محافظه کاری و دسترسی به تأمین مالی اوراق بدهی

در تحلیل سوم، ما نسبت به بررسی این موضوع اقدام نموده ایم که آیا شرکت های دارای محافظه کاری بیشتر، در مجموعه های تحت سرمایه گذاری کمتر، اقدام به صدور اوراق بدهی بیشتری در مقایسه با شرکت های دارای محافظه کاری کمتر می نمایند یا خیر، همانگونه که بر مبنای فرضیه 3 الف چنین موردی انتظار می رود. جدول 4، پانل الف، نشان دهنده نتایج ارزیابی معادله (4) می باشد. ما مشاهده نمودیم که مجموع δ₁ و δ₂ به صورت مثبت و معنی دار می باشد (δ₁+δ₂=0.778، t-stat=3.63). چنین موردی معرف یک ارتباط مثبت بین محافظه کاری و تغییر متعاقب در فرآیند صدور اوراق بدهی در مجموعه های مستعد سرمایه گذاری کمتر از حد می باشد (یعنی UnderInvest=1)، که این مورد خود سازگار با پیش بینی های ما است. بر حسب اهمیت اقتصادی، تأخیر یک دهک در محافظه کاری منجر به افزایش در صدور اوراق بدهی آتی به میزان 6/2 درصد می گردد، که خود در ارتباط با مجموع میانگین اوراق بدهی در بین آن دسته از شرکت هایی است که تحت شرایط سرمایه گذاری کمتر از حد می باشند. در مجموعه های دارای سرمایه گذاری بیش از حد (یعنی UnderInvest=0)، هیچ گونه ارتباطی بین محافظه کاری و تغییر آتی در صدور اوراق بدهی دیده نمی شود (δ₁ دارای اهمیت در سطوح متعارف نمی باشد). چنین موردی سازگار با این انتظار ما است که نقش محافظه کاری در تأمین مالی اوراق بدهی دارای اهمیت کمتری برای شرکت های سالم می باشد.

5- تحلیل پیامدهای سوددهی

تأثیرات پیش بینی شده محافظه کاری بر روی سرمایه گذاری و تأمین مالی دارای پیامدهایی برای سوددهی یک شرکت می باشد که به طور اخص به عنوان یک ویژگی آشکار به شمار نمی آید. در مجموعه های مستعد به سرمایه گذاری بیش از حد، ما پیش بینی می نماییم که، محافظه کاری سبب کاهش سرمایه گذاری در پروژه های NPV ـ منفی گردیده و سبب تعجیل ترک پروژه های دارای عملکرد ضعیف خواهد شد، بنابراین موجب افزایش ROA آتی می گردد. چنین موردی سازگار با نتایج حاصله به وسیله Francis و Martin (2010) می باشد که مشخص ساختند که شرکت های دارای محافظه کاری بیشتر قابلیت حاصل آوردن سود بیشتر در زمینه اکتساب را خواهند داشت. چنین موردی همچنین سازگار با شواهد Hope و Thomas (2008) می باشد، که نشان دادند که گزارش دهی بهتر در قالب ویژگی های ژئوگرافیکی ارتقاء یافته افشای سود از ایجاد یک امپراطوری در این زمینه جلوگیری نموده و منجر به سوددهی بیشتری خواهد شد. با این وجود، در مجموعه های مستعد سرمایه گذاری کمتر، این موضوع کمتر مشهود است که چگونه تأثیرات محافظه کاری بر روی تأمین مالی و سرمایه گذاری بر روی ROA آتی تأثیرگذار می باشد. در چنین مجموعه هایی، محافظه کاری سبب افزایش سرمایه گذاری از طریق تسهیل دسترسی به اوراق بدهی بیشتر می گردد. همانگونه که قبلاً بحث شد، محافظه کاری به نظر قابلیت پرورش و پیشبرد ویژگی های سرمایه گذاری در پروژه های محتاطانه (کم ریسک) را خواهد داشت، که احتمالاً موجب حاصل آوردن مقادیر جاری خالص اندک اما در عین حال مثبت می شود. به علاوه، با فرض آنکه مدیران دارای پروژه های متعددی جهت انتخاب از پروژه های مشخص شده می باشند، این ویژگی سبب سوددهی بیشتر می گردد و بر این مبنا آنها می توانند کار خود را از طریق انتخاب سودآورترین پروژه ها آغاز نموده و متعاقباً به سمت پروژه های دارای سود کمتر حرکت نمایند (یعنی در اینجا شاهد کاهش بازده حاشیه ای سرمایه گذاری می باشیم).

6- آزمون های استواری

6ـ1. برآورد جایگزین سرمایه گذاری

فرآیندهای اکتساب به طور کلی کاملاً مشهود می باشند و به آسانی قابلیت کنترل و نظارت را خواهند داشت. سرمایه گذاری های دیگر، نظیر هزینه های سرمایه ای یا تحقیق و توسعه، از شفافیت کمتری برخوردار هستند. سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه علی الخصوص از نقطه نظر نظارتی مشکل می باشد. همانگونه که در مبحث Aboody و Lev (2000) مشخص شده است، تحقیق و توسعه به نظر یک ویژگی منحصر به فرد برای شرکت به شمار آمده و سرمایه گذاران قابلیت حاصل آوردن اطلاعات اندکی در خصوص بهره وری یک شرکت در زمینه تحقیق و توسعه را داشته و به علاوه ارزش مشخصی در خصوص سنجش مشاهداتی در زمینه عملکرد شرکت های دیگر نیز وجود ندارد. به علاوه، هیچ گونه بازار سازماندهی شده ای در ارتباط با تحقیق و توسعه وجود نداشته و هزینه های فوری تحقیق و توسعه نیز در گزارش دهی به سرمایه گذاران با توجه به ارزش و بهره وری آن کاملاً مشخص نمی باشد. با توجه به این موضوع، ما تحلیل جدول 2 را با استفاده از متغیر وابسته جایگزین در نظر می گیریم که شامل آن دسته از سرمایه گذاری هایی خواهد بود که از شفافیت کمتری در مقایسه با فرآیندهایی نظیر اکتساب برخوردار است و بنابراین نظارت و کنترل آن نیز سخت تر خواهد بود. چنین موردی منجر به تقاضای بیشتر برای محافظه کاری خواهد شد. متغیر وابسته جایگزین ما متعاقباً هزینه سرمایه گذاری آتی به علاوه هزینه تحقیق و توسعه (Capex_R&D) خواهد بود. Capex_R&D به عنوان هزینه سرمایه آتی به علاوه تحقیق و توسعه بر مبنای فروش تأخیری، به عنوان یک ویژگی درصدی به شمار می آید. به واسطه آنکه تحقیق و توسعه تحت GAAP به سرعت هزینه می شود، لازم است تا این نکته را در نظر بگیریم که محافظه کاری شرطی هیچ گونه نقشی را در کنترل چنین موردی نخواهد داشت. با این وجود، در صورتی که یک سرمایه گذاری در زمینه تحقیق و توسعه با توجه به احتمالات آن با شکست رو به رو شود دارایی های سرمایه ای پروژه خاص و ویژگی های مرتبط را می بایست به درستی مشخص ساخت. در صورتی که اخبار بدی در خصوص سرمایه گذاری خاص در تحقیق و توسعه حاصل شود، شرکت های محافظه کارانه بیشتر فرایند ثبت دارایی های خاص پروژه ای را شتاب بخشیده و نهایتاً اقدام به ضبط کاهش مربوطه در عایدات و سود خواهند نمود. چنین تأثیری به عنوان یک دلیل مهم به شمار می آید که چرا شرکت های دارای محافظه کاری بیشتر به احتمال کمتری سعی در وارد شدن به پروژه های نامطلوب تحقیق و توسعه می نمایند. با توجه به این ایده، Göx و Wagenhofer (2009) یک مدل تحلیلی را ارائه نمودند که این پیش بینی را مطرح می کند که آن دسته از شرکت های دارای نسبت های بالای دارایی های ناملموس از محافظه کاری بیشتری برخوردار بوده و از قواعد سخت تری در ارتباط با بروز مشکل در این مبحث برخوردار می باشند.

6ـ2. شاخص های جایگزین محافظه کاری

در مجموعه نهایی آزمایشات، ما از سه برآورد جایگزین محافظه کاری استفاده نموده ایم. اولین مورد نسبت محافظه کاری پیشنهادی به وسیله Callen و همکاران (2010) می باشد. دو مورد دیگر بر مبنای تحقیقات Givoly و Hayn (2000) استوار هستند.

نسبت Callen و همکاران (2010) که ما آن را تحت عنوان CONS=CR نشان می دهیم بر حسب مدل تجزیه بازده Vuolteenaho (2002) ایجاد شده است. CR به عنوان برآورد محافظه کاری شرطی می باشد که نشان دهنده نسبت مجموع شوک به درآمدهای مورد انتظار کنونی و آتی در ارتباط با عایدات سال جاری می باشد. با توجه به برآورد قبلی، ما نسبت به تعریف CONS=CR به عنوان رتبه های دهک سالیانه میانگین سه سال CR اقدام می کنیم. جهت محاسبه CR، ما از مطالعه جاری Callen و همکاران (2010) استفاده نموده، و بر مبنای آن یک رگرسیون انباشته بر مبنای ویژگی های زمانی صنعتی را با استفاده از کلیه سال های نمونه موجود (تا 2007 در نمونه ما) ارزیابی می کنیم. چنین موردی سبب ایجاد یک سوگیری رو به جلو در ارزیابی CR خواهد شد به واسطه آنکه، به طور مثال، برآورد محافظه کاری برای سال 1995 از اطلاعات آتی از سال 1996 الی 2007 استفاده می نماید. جهت اجتناب از این سوگیری، ما از یک رویکرد پنجره ـ غلتان 25 ساله که در سال جاری در ارتباط با هر برآورد CR به انتها می رسد استفاده می نماییم. به طور مثال، جهت ارزیابی CR برای سال 1995، رگرسیون های انباشته یا تجمعی ما با توجه به سری زمان صرفاً شامل سال های 1971 ـ 1995 می باشند. در نهایت، از آنجایی که محافظه کاری احتمالاً به هنگامی که اخبار بد باشند سبب بیشتر جلوه سازی خود می گردد، با توجه به نظرات Callen و همکاران (2010، صفحه 168)، ما نسبت به محدودسازی این نمونه به مشاهدات بازده های غیرمنتظره منفی اقدام می نماییم.

7- نتیجه گیری

ما ارتباط بین محافظه کاری و کارایی سرمایه گذاری شرکت ها را مورد بررسی قرار دادیم. ما دریافتیم که در مجموعه های شرکت هایی که مستعد سرمایه گذاری کمتر از حد هستند، شرکت های دارای محافظه کاری بیشتر اقدام به سرمایه گذاری بیشتری نموده و قابلیت حاصل آوردن اوراق بدهی بیشتری در مقایسه با شرکت های دارای محافظه کاری کمتر را خواهند داشت. این تأثیرات محافظه کاری بر روی سرمایه گذاری و تأمین مالی در ارتباط با وجود عدم تقارن اطلاعاتی بیشتر نمود می یابند. شواهد تجربی ما سازگار با تحلیل قبلی می باشد که معرف آن است که محافظه کاری سبب تسهیل دسترسی به اوراق بدهی می شود (Göx و Wagenhofer، 2009). چنین موردی در تعامل با تحقیق قبلی است که معرف آن می باشد که دارندگان اوراق بدهی به دنبال حسابداری محافظه کارانه می باشند چرا که این سیستم سبب تسهیل روند نظارتی آنها می شود. ما همچنین دریافتیم که در مجموعه های مستعد سرمایه گذاری بیش از حد، محافظه کاری سبب کاهش سرمایه گذاری، نه تنها برای موارد مربوط به اکتساب، همانگونه که به وسیله Francis و Martin (2010) مشخص شده است، بلکه سبب مشکل شدن نظارت انواع سرمایه گذاری ها نیز خواهد شد.

به طور کلی، شواهد ما قویاً مؤکد آن هستند که محافظه کاری منجر به یک مزیت مستقیم برای سرمایه گذاران در قالب سرمایه گذاری های کارآمدتر خواهد شد. بنابراین ما ویژگی مشخصی را به تعداد فزاینده در حال رشد مقالات اضافه نموده که بر مبنای آن می توان مشخص نمود که محافظه کاری حسابداری، از طریق شناسایی به موقع زیان ها در صورتحساب درآمد، سبب ایجاد نتایج اقتصادی مثبت می شود (Ahmed و همکاران، 2002، Guay و Verrecchia، 2007، LaFond و Watts، 2008، Suijs، 2008، Wittenberg-Moerman، 2008، Zhang، 2008، Khan و Watts، 2009، Göx و Wagenhofer، 2009، Francis و Martin، 2010، García Lara و همکاران، 2011، Gormley، 2012، Ettredge و همکاران، 2012، Jayaraman و Shivakumar، 2013). یکی از تفاسیر چنین مستنداتی آن است که حذف محافظه کاری از چارچوب های قاعدهمند حسابداری ممکن است منجر به پیامدهای نامطلوب اقتصادی شود.