پیامد های خارجی سرمایه عظیم اجتماعی : دوره بازسازی پس از وقوع سونامی در جنوب شرقی هندوستان

پیامد های خارجی سرمایه عظیم اجتماعی : دوره بازسازی پس از وقوع سونامی در جنوب شرقی هندوستان – ایران ترجمه – Irantarjomeh

مقالات ترجمه شده آماده گروه علوم اجتماعی

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات رایگان

مطالعه 20 الی 100% رایگان مقالات ترجمه شده

1- قابلیت مطالعه رایگان 20 الی 100 درصدی مقالات 2- قابلیت سفارش فایل های این ترجمه با قیمتی مناسب مشتمل بر 3 فایل: pdf انگیسی و فارسی مقاله همراه با msword فارسی -- تذکر: برای استفاده گسترده تر کاربران گرامی از مقالات آماده ترجمه شده، قیمت خرید این مقالات بسیار کمتر از قیمت سفارش ترجمه می باشد.  

چگونگی سفارش

الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه (شماره حساب) ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.com شامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر -- مقالات آماده سفارش داده شده عرفا در زمان اندک یا حداکثر ظرف مدت چند ساعت به ایمیل شما ارسال خواهند شد. در صورت نیاز فوری از طریق اس ام اس اطلاع دهید.

پیامد های خارجی سرمایه عظیم اجتماعی : دوره بازسازی پس از وقوع سونامی در جنوب شرقی هندوستان

 ژورنال جامعه مدنی

دپارتمان علوم سیاسی، دانشگاه پوردو، وست لافایت، ایندیانا، ایالات متحده

2011

چکیده

تحقیقات متعددی موکد این موضوع می باشند که توابع سرمایه اجتماعی[1] به عنوان یک ویژگی مرتبط با رفاه عمومی نامحدود، قابلیت تقویت حاکمیت، عملکرد اقتصادی و کیفیت زندگی را دارند. محققین متخصص در بررسی فجایع و بلایای طبیعی، این مفهوم را گسترش داده و مشخص ساخته اند که سرمایه اجتماعی فراهم آورنده مزیت های غیر قابل انحصاری برای کل جامعه پس از وقوع بحران های اصلی می باشد. با استفاده از روش های کیفی جهت تحلیل داده ها از روستا های واقع در ناحیه تامیل نادو هندوستان، با توجه به سونامی اقیانوس هند در سال 2004، این مقاله نشان می دهد که سرمایه اجتماعی به صورت همزمان موجب ایجاد مزیت شدید و بصورت بالسویه پیامد های منفی خارجی گسترده، بالاخص برای کسانی که در حاشیه جامعه حضور دارند، شده است. در این روستا ها، میزان بالای سرمایه اجتماعی موجب کاهش موانع جهت انجام اقدامات جمعی برای تعدادی از شورای روستایی هندوستان (پاناچایات ها) و شورا های مسیحی  و تسریع در بازسازی و ارتباط آنها به سازمان های کمک رسان شده است، اما از سویی موجب بیشتر شدن موانع مرتبط با بهبود شرایط زنان، دالیت ها، مهاجران و مسلمانان شده است. این یافته های محلی دارای کاربرد های مهمی برای مطالعات آکادمیک سرمایه اجتماعی و تصمیم گیری سیاسی برای فجایع احتمالی آینده و طرح های بازسازی می باشند.

کلمات کلیدی: سرمایه اجتماعی، بازسازی فاجعه، قوم / قبیله، سونامی اقیانوس هند

مقدمه

کارشناسان ناظرین مدتی پس از سونامی ویران کننده سال 2004 هندوستان اعلام کردند که روستا های تخریب شده بصورت مشابه در ساحل جنوب شرقی هندوستان دارای الگوهای بازسازی بسیار متفاوتی هستند. بر اساس گفته های یکی از محققین، هنگامی که عوامل امداد به یک روستای تخریب شده رسیدند، به جای ملاقات بازماندگان و مشاهده قربانیان، به ملاقات نمایندگان اتحادیه های غیر دولتی ماهیگری که فهرست هایی آماده از تلفات، خرابی و نیازها داشتند، رفتند (باوینک 2008 صفحه 76). این اقدام خود جوش و این نوع واکنش به بحران موجب نا امیدی و نگرانی شورای روستایی دیگر نسبت به فراموش شدن آنها و عدم کمک رسانی به آنها شد. یکی از افراد ما اقدام به خودکشی کرد، زیرا هیچ پاسخی را نسبت به درخواست خود که جهت شروع مجدد کار کوچک خود که در  طی وقوع سونامی از دست داده بود، دریافت نکرد. ما نیز از این که دولت هیچ گاه به درخواست ما جهت جایگزینی ابزار و چرخ دستی و ادوات مورد نیاز جهت بازگشت به کار توجهی نکرد، نا امید و سرخورده می باشیم. ما نیز خود کشی را مد نظر قرار داده ایم (ارائه شده در کتاب جیل 2006، صفحه 6). علت این تغییر در بازیابی چیست؟

این مقاله از مطالعات موردی از دهکده ها و روستا ها در تامیل نادو هندوستان پس از سونامی اقیانوس هند در سال 2004 به منظور بررسی اثر تغییر میزان منابع اجتماعی بر روی پیامد های پس از سونامی استفاده می کند. این مقاله بر اساس مشاهدات محلی، مصاحبه با ساکنین محلی و مدیران NGO ها و تحلیل ترکیبات ثانویه و ثالث در این مورد بحث می کند که روستاهایی با میزان بالای پیوند و اتحاد و میزان سرمایه اجتماعی، میزان بیشتری از کمک را با سرعت بیشتر نسبت به جوامعی که تنها دارای سرمایه درون گروهی و پیوند دهنده می باشند، دریافت می کنند. با این حال، با توجه به این که  روستا هایی با ارتباط محکم با سازمان های خارجی ،بازیابی و بازسازی پس از حادثه را بهتر تجربه می کنند، اقلیت ها، اشخاص مطرود از مذهب و افراد غیر عضو در این روستا ها از دریافت کمک محروم شده اند. این موضوع بدین معنا است که روستا هایی که که بر مشکلات جمعی غلبه کرده و منابعی را از خیرین و مسئولین دولتی دریافت کرده اند، به روستاییان تحت تاثیر سونامی توجه خاصی نکرده اند. از طریق ارتباط با نهاد های خارجی، روستا های سازماندهی شده با شوراهای روستایی قادر به انتقال علایق و نیاز های خود می باشند، در حالی که ساکنین در اطراف روستا از این موضوع محروم بوده اند. بر مبنای تجریبات این روستا که در آنها موسسات دولتی به عنوان واصل و رابط به نهاد های خارجی وابسته به تبعیض کمک می کنند، نباید تحقیقات آینده در مورد بازسازی فاجعه از پیامد های خارجی منفی که مرتبط با شبکه های اجتماعی قدرتمند می باشد، صرف نظر کند. پیامد های منفی اشاره شده در این مقاله شامل انحصار تلاش های سازمان یافته و تبعیض در برابر افراد غیر عضو در گستره ای از شرایط سازمانی می باشد.

کار کرد های سرمایه اجتماعی اساسا به عنوان یک کالای عمومی به عنوان یک حالت اعتماد شناخته شده (استروم 2000) به شمار می آید (کوهن و اراتو 1992؛ کوهن و روجرز 1995؛ کولمن 1988، پاتنام 1993) به این معنا که یک منبع فواید غیر انحصاری را ارائه می کند به طوری که تمامی ساکنین در مجاورت سرمایه عظیم اجتماعی از اثرات محلی مثبت آن بهره مند می شوند. همچنین بسیاری از محققین بر این باورند که وجود یک جامعه شهروندی قدرتمند و پویا موجب تقویت و بهبود دموکراسی می گردد (چمبرز و کاپستین 2001، صفحه 837).  جامعه شناسان مطالعه کننده بر روی این فاجعه این منطق با این بحث که سطح بالایی از سرمایه اجتماعی موجب تسریع در بازسازی پس از حادثه برای جوامع تحت تاثیر بحران می شود، اعمال کرده اند (دینس 2005؛ ناکاگاوا و شاو 2004؛ تاتسوکی 2008). در یک مقاله با کاربرد زیاد (آدگر و همکاران، 2005 صفحه 1038)، مولفین ادعا کرده اند که سرمایه اجتماعی در کاهش اثرات خطرات و فجایع طبیعی و بهبود سازماندهی مجدد اجتماعی نقش دارند. این مقاله نگاه دقیق تری به نقش سرمایه اجتماعی در بازیابی فاجعه با بررسی آن به عنوان یک منبع Janus-faced که موجب ارائه هزینه و فایده می شود، خواهد داشت (اسزرتر 2002)؛ شبکه های اجتماعی موجب بروز سیاست های مختلف و پیامد های دولتی متفاوت برای گروه های موجود در جریان اصلی نسبت به افراد حاضر در پیرامون می شوند. این مقاله بر روی پیامد های جمعی برای روستا ها و دهکده ها و نه بازسازی های فردی تکیه دارد؛ یافتن بازسازی های مثبت فردی باری ساکنین حتی در نواحی با سرمایه اجتماعی پایین و بالعکس ارزشمند می باشد.

این مقاله در ابتدا به بررسی پروژهش های مرتبط در مورد نقش سرمایه اجتماعی در فرآیند بازسازی پرداخته و سپس محدوده ای را جهت مطالعه تعیین کرده و داده ها و روش استفاده شده در تحلیل را شناسایی می کند. سپس این مقاله به بررسی روستا ها با میزان متفاوت سرمایه اجتماعی جهت بررسی میزان بازسازی پس از سونامی پرداخته و در مورد نتایج تحلیل بحث کرده و در نهایت همراه با توصیه های سیاسی و پیشنهاداتی برای محققین بر مبنای این یافته ها به نتیجه گیری می پردازد.

سرمایه اجتماعی و فرآیند بازسازی ویرانی های فاجعه

تعاریف مختلفی برای سرمایه اجتماعی توسط جامعه شناسان مانند جیمز کولمن (1988) و بعد ها پاتنام (1993، 1995،2000) وجود دارد، اما در این تحقیق المان های اصلی آن حول شبکه ها، عرف ها و اعتماد اجتماعی که موجب تسهیل در سازماندهی و همکاری جهت حصول مزیت دو سویه می شود، قرار می گیرد (پاتنام 1995 صفحه 67). شاید کوتاه ترین و بهترین تعریف متعلق به لین (2008 صفحه 51) باشد که سرمایه اجتماعی را به صورت منابع موجود در شبکه های اجتماعی به عنوان منابعی که از طریق ارتباطات در شبکه ها قابل ارزیابی یا حرکت می باشند، تعریف کرده است. شبکه اجتماعی فردی دارای میزان اعتماد وابسته به شخص (یعنی با فرض این که اعضای شبکه مقررات را انجام داده و از شرایط تبعیت کنند) و انتظارات متقابل تا حد معلومی می باشد ( در صورتی که مهربانی ها بازیابی شده و در صورتی که افراد دارای ازادی باشند) (کولمن 1988). میزان بالاتر از سرمایه اجتماعی این امکان را به گروه ها می دهد تا بر موانع موجود جهت ارائه اقدامی جمعی که موجب ایجاد تحرک و پویایی می باشد غلبه کنند (اولسن 1965). به طور مثال، روستاهای موجود در هندوستان که دارای سرمایه اجتماعی بیشتر و رهبری فعال می باشند، دارای عملکرد بهتری در زمینه توسعه اقتصادی، صلح در جامعه و مشارکت دموکراتیک می باشند (کریشنا 2002) در حالی که برخی از نواحی در ایتالیا با میزان سرمایه اجتماعی بالاتر دارای توان حاکمیتی با پاسخگویی بیشتر و رشد اقتصادی قدرتمند تر می باشد (پاتنان 1993).

[1] social capital

زمینه مطالعه

در صبح 26 دسامبر سال 2004، دو زلزله بزرگ در زیر دریا در خلیج سوماترا با بزرگی 9.0 و 7.3 موجی ایجاد امواج سونامی شد که تا آفریا نیز به پیش رفت (اریا، مندل و مالی 2006). این موج ها بر روی روستا های ساحلی واقع در اندونزی، سری لانکا، هند، تایلند و میانمار فرود آمدند (شث و همکاران 2006، صفحه 439). با توجه به تجربه او در سری لانکا، دایالان سندرز از پدید آمدن یک دیوار 30 فوتی از آب دریا خبر داد که مانند هزار قطار باری بود که به سمت شهر سرازیر می شوند به طوری که رعد و برق آسمان موجی ایجاد ترس بیشتر می گردید (بیندرا، 2005، صفحه 29). در آسیا بیش از 200000 نفر جان خود را از دست دادند. در جنوب شرقی هند، 13 ناحیه ساحلی در ایالت تامیل نادو متحمل بیشترین خسارت شد، به طوری که تقریبا 8000 نفر توسط امواج جان خود را از دست دادند (جمعیت آموزش و توسعه روستا (REDS) 2006، صفحه 13). حدود 6000 نفر ساکن در بخش ناگاپاتینام کشته شده و 817 و 606 نفر هم در کانیکاموری و کادالور جان خود را از دست دادند (اریا، مندل و مالی، 2006 صفحه 53؛ گروه پشتیبانی بازسازی سازمان ملل، 2005 صفحه 3).

مانند بلایای طبیعی گذشته، سونامی بیشترین تاثیر را بر گروه های آسیب پذیر مانند زنان و کودکان گذاشت (گروه حمایت از بازسازی سونامی سازمان ملل 2007). گروه های ماهیگیری دارای بیشترین تلفات به دلیل موقعیت خود در ساحل بودند (آلکساندر 2006، صفحه 8). تحقیقات نشان می دهند که بیش از %60 از خانواده ها در این ناحیه بیش از یک چهارم از درآمد و سرمایه خود را از دست دادند، در حالی که بر اساس گفته های یک خانواده، آنها بین سه چهارم و کل سرمایه ی خود را از دست دادند (موسسه فریتز، 2005، صفحه 4).  حدود 2000 کیلومتر از ناحیه ساحلی در جنوب شرقی هند متحمل %85 خرابی شد (سالاگرام 2006) به طوری که بیش از نیمی از این روستا ها در فاصله 200 متری از سطح آب قرار گرفته اند (رودریگز و همکاران 2008، صفحه 18).  علاوه بر راه های ساحلی، پل ها و فرودگاه ها، بیش از 150000 خانه به ارزش بیش از 1.3 میلیارد دلار به وسیله نیروی امواج نابود شده اند (سازمان ملل، بانک جهانی و بانک توسعه آسیا 2006، صفحه 8). سونامی موجب خرابی 80000 قایق ماهیگیری و کشته شدن 32000 حیوان و خرابی نزدیک به 40000 هکتار از زمین های کشاورزی شد (اداره OSGSETR، 2005 صفحه 7).

داده ها و روش

این مقاله از داده های جمع آوری شده محلی در مناطق آسیب دیده در تامیل نادو هند توسط مولف، مشاهدات سطح بازسازی و بازیابی پس از وقوع سونامی، مصاحبه با بازماندگان و NGO ها و فرآیند های ثانویه (شامل ارزیابی از بازسازی انجام شده توسط امدادگران خدمات اجتماعی محلی، کمک های NGO ها و نهاد های دولتی که خدمات پس از وقوع سونامی را ارائه کرده اند و روزنامه محلی و خدمات بازیابی سیمی از بخش هندی و تامیل در صورت نیاز) استفاده می کند. من از پنج روستای آسیب دیده در طی وقوع سونامی در جنوب هند بازدید کرده و با 27 بازمانده، مدیران NGO ها، فعالان، و محققین حوادث طبیعی با کمک یک مترجم در مورد تجربیات آنها مصاحبه کرده ام؛ من از ترکیبات ثانویه و ثالث جهت مطالعه روستای ششم استفاده کرده ام. من جزئیات در مورد جنس، موقعیت، و شغل این مصاحبه شوندگان را در جدول 2 قرار داده ام.

تقریبا یک سوم از مصاحبه شوندگان را زن و چهار پنجم آنها را ساکنین محلی در بر می گیرند؛ بحث ها و گفتگو های ما به طور میانگین بین 30 و 45 دقیقه به طول انجامیده است. علاوه براین، من به 80 مورد ناشناس از موارد مصاحبه های ساعتی با بازماندگان محلی که توسط نهاد های خدمات اجتماعی هند پس از وقوع سونامی جمع آوری شده بود، دسترسی داشتم. این مصاحبه ها موجب ایجاد اطلاعات اضافی در مورد فرآِیند بازیابی روزانه شد و شناخت من از نقش منابع اجتماعی در فرآیند بازسازی[1] را افزایش داد.

[1] rehabilitation

مطالعات موردی روستاهایی با سرمایه اجتماعی و پیوندی قدرتمند

در روستا های 1،3،4 و 5، شورا های روستایی بر فرآیند های اجتماعی تسلط دارند به طوری که آنها در بسیاری دیگر از روستا های ساحلی تامیل نادو که شغل اکثر روستاییان ماهیگیری است، حضور دارند (گیل، 2007، صفحه 22). این سازمان های غیر ایالتی با ساکنین دارای اشتراک قومیتی که در صنایع دریایی برای شوراهای مسیحیان در جنوب مشغول به کار هستند، ارتباط دارند و پاتیناور ها نیز که ماهیگران شوراهای محلی در جنوب شرقی هند می باشند، موجب تقویت سرمایه اجتماعی درون گروهی در این نواحی می شوند. بسیاری از روستا های ساحلی در تامیل نادو دارای اشتراکات فراوان می باشند به طوری که خانواده های ماهیگیر پاتیناور حدود %90 از جمعیت را تشکیل داده و بقیه خانواده ها متعلق به دالیت ها و دیگر قومیت ها می باشند (باوینک، 2008؛ صفحه 79؛ شرما 2005 صفحه 4). پیوند های بین اعضای گروه های ماهیگیر به دلیل قومیت مشترک و گروه های وابسته به هم تقویت شده است؛ اعضای جامعه که خارج از قوم خود ازدواج می کنند، به شدت از سوی قوم خود تنبیه شده و طرد می شوند.

مطالعات موردی روستاهایی با سطوح پایین پیوند و سرمایه اجتماعی

هر چند که روستا های 2 و 6 فاقد شورای مسیحیان یا پاناچایات ها بوده و دارای نتایج بازیابی کمتری بر حسب مسکن و دریافت کمک می باشند، آنها نیز هیچ مورد ثبت شده ای از انحصار و تبعیض را ثبت نکرده اند (مصاحبه با ساکنین، فوریه 2008). در این جوامع، وجود بستگی به نبوع زنان، حمایت دو طرفه در خانواده ها و درآمد حداقلی دریافتی از مشاغل غیر رسمی و نوبتی دارد (بانچ و همکاران 2005 صفحه 3). ساکنینی که از نبود شورای حاکمیتی رنج می برندف باید خود به فکر بقا باشند، به طوری که اغلب سرمایه اجتماعی درون گروهی به صورت حاکم محور می باشند، به طوری که آنها فاید سرمایه پیوند دهنده که می تواند آنها را به NGO ها یا نمایندگی های دولتی متصل کنند، می باشند. مطابق گفته های بسیاری از محققین شبکه های اجتماعی، در مورد نواحی کمتر توسعه یافته و همچنین در مورد افرادی با سطح اجتماعی – اقتصادی پایین، سرمایه اجتماعی درون گروهی این امکان را به آنها می دهد تا بدون ارتباط با سازمان های فرا محلی، با دیگر نهاد ها ارتباط برقرار کنند. (وول کوک و نیران 2000).

این روستا های منزوی شده با دولت هند یا NGO های محلی و بین المللی در فرآیند بازیابی پس از وقوع سونامی ارتباط ندارند. در روستایی که من اسم آن را روستای 6 گذاشته ام، این روستا فاقد شورای محلی بوده و قادر به ایجاد تحرک جمعی و استخراج منابع از نهاد های خارجی پس از وقوع سونامی نبوده اند. با توجه به فقدان رهبری جمعی و ارتباط با دنیای خارج، این روستا در فرآیند بازسازی در نظر گرفته نشده است. بر خلاف دیگر جوامع که قادر به ارائه اقدامات جمعی بودند، از استراتژی های غیر همگانی در ارائه تصویری از روستای سونامی زده استفاده شده است و هیچ تلاشی جهت ارتباط با سازمان های امدادی خارجی و درخواست کمک صورت نگرفته است (مرک 2007). به جای این موضوع، ساکنین در روستای 6 صرفا مجبور به اتکا به خانواده های خود بودند و امداد گران نیز کمک رسانی به آنها را مد نظر قرار نداده بودند. در این زمان NGO محلی در تلاش برای کمک به آنها بر آمد (پس از این که فرآیند بازیابی برای دیگر روستاها آغاز شده بود). این موضوع در تضاد کامل با توانایی روستا ها که در تلاش برای دریافت کمک خارجی بودند، می باشد.

ارائه یافته ها

بر اساس نتایج تحقیقات قبل، سطح بالاتر سرمایه اجتماعی در روستا های آسیب دیده در اثر سونامی در تامیل نادو منابعی را برای بازیابی سریع تر و موثر تر ارائه کرده است (ادگر و همکاران 2005؛ داینز، 2005؛ ناکاگاوا و شاو 2004؛ تاتسوکی، 2008). با این حال، این تحقیقات از یک موضوع بسیار مهم غفلت کرده اند: با این که بخش هایی نهادینه از سرمایه پیوند و ارتباطی قدرتمند مانند پاناچایات ها به سرعت در حال بازیابی برای اعضای خود می باشند، اما آنها این موضوع را به صورت همزمان برای افراد غیر عضو و قشر ضعیف اجتماعی نیز ارائه کرده اند. سرمایه اجتماعی قدرتمند همراه با مزیت هایی شامل نتایج سلامت ذهنی بیشتر و دسترسی بیشتر به منابع مالی و لوجیستکی برای بازماندگان می باشد. موسسات قدرتمند محلی وابسته به شورا های کشیشان و غیر هندو ها به عنوان واسط و میانجی با نهاد های امدادی در طی دوره امداد رسانی محسوب شده اند که این موضوع نشان دهنده دریافت کمک از سوی اعضای داخلی گروه می باشد. سرمایه اجتماعی موجب کاهش نیاز به مشاوره و مداخلات خارجی پس از وقوع حادثه شده است (گاپتا و شرما 2006 صفحه 74) سیستم های حمایتی اجتماعی مانند خانواده ها به انعطاف پذیری جامعه کمک کرده اند (مهتا، 2007). علاوه براین پیوند های ضعیفی که فراتر از جوامع تحت تاثیر فاجعه قرار گرفته اند، یک سوم از کمک مالی توزیع شده در طی وقوع سونامی را دریافت کرده اند (نیدهیپرابها 2007 صفحه 26). حال بایستی محققین شروع به بررسی این موضوع کنند که دست کم در مورد روستاهای تامیل ناهو پس از وقوع سونامی، این فواید شامل افراد خارجی و غیرعضو مانند زنان بیوه، دالیت ها، مسلمانان، افراد مسن، غیر مسیحیان و مهاجران می شود. مخصوصا در جوامعی که در آنها نژاد پرستی، تبعیض و دیگر شکل های آزار اجتماعی وجود دارد، ممکن است این نهاد های حاکم پیامد های خارجی منفی را دریافت نمایند. بایستی این ماهیت دو سویه (الدریچ و کروک 2008) یا دو لبه ای (اسزتر 2002) سرمایه اجتماعی در وضعیت پس از وقوع سونامی را در تحقیقات آینده مد نظر قرار داد.

نتیجه گیری و توصیه های مرتبط با خط مشی

روستا ها و دهکده های واقع در ناگاپاتینام با استفاده از شبکه های اجتماعی درون گروهی و پیوند دهنده دارای عملکرد بهتری نسبت به روستا هایی با ارتباطات درون گروهی می باشند (وولکاک و نارایان 2000)، اما این منابع دارای تبعیض هایی می باشد. چه در دوره پیش نازی آلمان (برمن 1997)، اوایل قرن بیست و یک تایلند (کالاهان 2005) یا طوفان کاتریان در نیو اورلئان (آلدریچ و کروک، 2008)، سرمایه اجتماعی قدرتمند دارای هزینه هایی مخصوصا برای ساکنین خارج از گروه و افراد غیر عضو بوده است. بایستی تحقیقات آینده به بررسی پیامد های خارجی سرمایه اجتماعی در وضعیت های پس از وقوع فاجعه در چند محیط و دوره زمانی بپردازند. با توجه به معلوم بودن وقوع فجایع و برآورد هایی شامل رشد پیوسته خرابی و اضمحلال اموال و دارایی ها و ایجاد تلفات (هویوس و همکاران 2007)، همچنان تحقیق در مورد فاجعه به عنوان یک موضوع مهم برای علوم اجتماعی باقی می ماند. سی. رایت میلز (1959) بدین موضوع اشاره کرده است که علوم اجتماعی موجب آشنایی افراد در دنیای پیچیده شده و شناخت بهتر از فرآیند بازیابی موجب کسب اطلاعات و دانش مفید برای سیاست گذاران و بازماندگان فاجعه به صورت دقیق و اجرایی خواهد شد (هاس 2004، صفحه 572). با توجه به احتمال وقوع فجایع در تمامی نقاط جهان و اطمینان در این مورد که نواحی ساحلی در آینده نزدیک پیامد های گرم شدن زمین را تجربه خواهند کرد، ما به عنوان محقق موانعی را جهت شناخت بهتر عوامل تسریع کننده یا محدود کننده ارائه بازیابی و بازسازی به صورت عادلانه و منصفانه پیش رو داریم.

علی رغم شروع به شناخت اهمیت سرمایه اجتماعی در کاهش اثرات فجایع (هاتن 2001؛ متبور، 2007)، روش های استاندارد امداد پس از حادثه اساسا بر روی حفظ فیزیکی زیرساخت تخریب شده توسط فاجعه تاکید دارند. به طور مثال، هنگام بحث در مورد بودجه ها و وام های تخصیص یافته به نواحی و جمعیت ساحلی ساکن  هند، سازمان ملل، بانک جهانی و بانک توسعه آسیا (2006، صفحه 26) بر این عقیده اند که در طی وقوع فاجعه، راه ها و پل ها به عنوان شریان های اتصال نه تنها برای ارسال نیروی نجات و انتقال جهت کمک و بازسازی به شمار می آیند، بلکه به عنوان راه های فرار نیز مورد استفاده قرار می گیرند. بنابراین، راه ها و پل ها از اهمیت بسیار بالایی برخوردار می باشند. به عنوان یک رویکرد، این سازمان ها تشویق بازماندگان از سوی نیرو های اجتماعی در سطح جامعه را جهت مشارکت در رخداد های جمعی  به منظور کمک به باز سازی شبکه های اجتماعی تایید و تصدیق کرده اند(سازمان ملل، بانک جهانی و بانک توسعه آسیا، 2006 صفحه 34).  بایستی زیر ساخت های اجتماعی و نه فیزیکی به عنوان یک نقطه اتکا در کاهش فاجعه و سیاست های بازیابی محسوب شود.

پس از این موضوع، این مقاله در جستجوی یافتن یک مفهوم کلی از زیرساخت های اجتماعی که در طی آن سرمایه اجتماعی موجب بهبود انعطاف پذیری بدون آسیب گردد، بوده است (ادگار و همکاران 2005). شاهدان انسجام زیادی را در گروه های ماهیگری جنوب اسیا به عنوان نمادی از یک حس وفاداری و مشارکت جمعی در میان افراد ساکن در یک منطقه خاص مشاهده کرده اند که این موضوع منجر به یک رفتار نوع دوستانه می گردد (رودریگز و همکاران 2006، صفحه 173). با این حال، وتر برگ تاکید کرده است که باید به سرمایه اجتماعی صرف نظر از  وجود مزیت های آن به منابع و ظرفیت های بالقوه آنها نگریست (صفحه 27) که این مقاله در تلاش برای بهبود شناخت ما نسبت به مشاهده سرمایه اجتماعی به عنوان منشا فواید و هزینه ها می باشد.

در عین حال سیاست گذاران باید در ابتدا عدم از دست رفتن سرمایه اجتماعی موجود از طریق فرآیند های بازیابی و بازسازی را تضمین کنند. همان طور که پیشتر نیز بیان شد، تخلیه منازل پس از وقوع سونامی موجب دور شدن بازماندگان از خانواده های خود، دوستان و شبکه های اجتماعی شد. در صورت امکان برنامه ریزان باید بازماندگان را در گروه های اجتماعی کامل یا دست کم بخش های تخلیه شده را در اجتماعات به صورت کامل جای دهند. ساکنین محلی مزیت ها و فواید حفظ و تقویت شبکه ها پس از سونامی را تشخیص داده اند. در یک تحقیق، بر اساس گفته های یک زن مسن، تمامی افراد ساکن در این کمپ متعلق به یک خیابان و روستایی که من در آنجا زندگی می کنم، می باشند و همگی به یکدیگر کمک می کنیم. برخی از افراد با سازماندهی خود اقدام به تخلیه کردند به طوری که پس از وقوع سونامی، تمامی اعضای یک روستا تصمیم گرفتند تا در سایبان های موقت به صورت واحد بالاخص برای افرادی که نزدیکان خود را از دست دادند، بمانند (گوماتی 2006، صفحه 218). این بازماندگان به این موضوع پی بردند که زنانی که قادر به دسترسی به مکان های مذهبی مشهور، بازار ها، بیمارستان ها، خویشاوندان، دوستان و غیره می باشند، کمتر در معرض سوء استفاده، کار و یا بیماری های روانی قرار می گیرند (بانرجی و چادهاری 2005).

هدف دیگر برای برنامه ریزان مدیریت بلایای طبیعی در نظر گرفتن نحوه توسعه سرمایه اجتماعی درون گروهی و پیوند دهنده جهت در نظر گرفتن گروه ها و توسعه مهارت های فرا سازمانی برای این ساکنین  در یک زمان می باشد (الیوت، هانی و ابیدوم 2010). نشانه های اولیه موید وقوع این موضوع می باشد. موسسه علوم اجتماعی تاتا وابسته به بمبئی (TISS) سمینار راهبردی را جهت افزایش ظرفیت پویایی گروه های بومی و افراد متعلق به قبایل جهت ارتباط بهتر با جوامع خارج از هندوستان برگزار کرده است. با توجه به برگزاری این نوع از برنامه ها، گروه های منزوی و بدون ارتباط می توانند سرمایه اجتماعی ارتباطی جدیدی را که موجب دسترسی آنها به منابع و سازمان های جدید می شود، ایجاد نمایند. NGO های محلی، مانند شورای ملی YMCA هند، شروع به آموزش زنان جهت کسب مهارت هایی همچون مرواربافی و پولیش زنی الماس کرده اند (مشاهده محل، 19 فوریه سال 2008).این مجموعه مهارت های جدید و مقررات دولتی جدید که نیازمند نام های زن و شوهر بر روی عناوین می باشد، باعث حضور فعال تر زنان و مشارکت بیشتر آنها در هر دو حوزه سیاسی و اقتصادی می شود. سیاست عمومی باید تا حد امکان این موضوع را تضمین کنند که جوامع باید در جستجوی ساختن شبکه های اجتماعی درون گروهی و پیوند دهنده با جوامع آسیب پذیر جهت آمادگی بهتر آنها در برابر حوادث آینده باشند.