روان شناسی اعتراف

روان شناسی اعتراف – ایران ترجمه – Irantarjomeh

مقالات ترجمه شده آماده گروه علوم اجتماعی

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات

چگونگی سفارش مقاله

الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه(شماره حساب)ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.comشامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر --مقالات آماده سفارش داده شده پس از تایید به ایمیل شما ارسال خواهند شد.

روان شناسی اعتراف

در نمونه‌های قضایی اخیر مثل دونده پارک مرکزی و دیگر موارد تبرئه شده ، که در ۱۵ تا ۲۵ درصد از آنها شواهدی از اعتراف وجود دارد، مسأله اعتراف نادرست بعنوان یک پدیده برجسته و قابل توجه مطرح گردیده است. تحقیقات جدید نشان می‌دهد که بی گناهی واقعی، طی مراحل حکم قضایی باعث حفاظت و تبرئه فرد نمی‌شود. الف) در مصاحبه‌ها یا گفتارهای قبل از بازجویی، محققان مرتکب خطاهای مثبت کاذب می‌شوند و بر این اساس مظنون بی گناه را گناهکار تصور می‌کنند. ب) مظنونان بیگناه از روی سادگی معتقدند که بیگناهی آنها واضح و کاملا آشکار است، از اینرو از حقوق خود صرف نظر می‌کنند. ج) مظنونان بی گناه به خاطر انکاری که می‌کنند، بازجویی‌های‌ بسیار مقابله‌ایی را بر می‌انگیزند.        د) تکنیک‌های‌ خاصی که معمولاً استفاده می‌شود منجر به اعتراف افراد بی گناه به جرمی ‌می‌شود که هرگز مرتکب آن نشده‌اند و ی) پلیس و دیگران هم نمی‌توانند بین اعترافات کاذب و حقیقی به اثبات نرسیده، تمایز قائل شوند. در نتیجه پدیده بیگناهی، بی‌گناهان را در معرض خطر قرار می‌دهد. ملاحظاتی باید صورت گیرد تا شیوه‌های‌ اخیر بهبود یابد و سیاست ضبط کردن اعترافات یکی از وسایل ضروری برای ایجاد این حفاظت می‌باشد.

در سال ۱۹۸۹، یک زن دونده در پارک مرکزی شهر نیویورک، دچار بی‌حسی، تجاوز جنسی و احساس مرگ گردیده، جمجمه وی از چند ناحیه دچار شکستگی شده و کاسه چشمش له شده  و در اثر خونریزی سه چهارم خونش را از دست داده بود. اگرچه سعی شد زنده بماند ولی نسبت به حادثه کاملاً دچار فراموشی شده بود (میل، ۲۰۰۳). کمی‌ بعد از آن، بر اساس اعترافاتی که پلیس طی ۴۸ ساعت گرفته بود، پنج پسر ۱۴ تا ۱۶ ساله امریکایی- افراقایی و امریکایی- اسپانیائی در این حمله، مجرم شناخته شدند و محکوم به حبس شدند. صحنه جنایت یک حادثه خونبار و مخوف را نشان می‌داد که در آن هیچ اثر فیزیکی (جسمانی) از مدافعان نبود. ساده است که بفهمیم چرا کارآگاهان، این پسران (که حداقل بعضی از آنها آن شب در پارک به دنبال ماجراجویی بودند) را با خشونت مورد بازجویی قرار داده بودند. همچنین ساده است که بفهمیم چرا پسران مورد تعقیب قرار گرفتند و محکوم شدند. چهار مورد از این اعترافات روی نوار پر شد و در دادگاه ارائه داده شد. نوار در دادگاه پخش گردید و هر کدام از آنها به روشنی توضیح می‌دادند که دونده چگونه، کی، کجا و توسط چه کسانی مورد حمله قرار گرفته و بر این اساس نقش خود در صحنه داشته را بیان می‌کردند (اگرچه اغلب نادرست بود). یکی از پسران ایستاد و نشان داد که چگونه مانع نفس کشیدن آن دونده شده است. دومی‌ گفت که توسط همسالانش مجبور به شرکت در اولین تجاوز جنسی شده است، او اظهار پشیمانی کرد و قول داد که دیگر تکرار نشود. مجموعاً، بر حسب اعترافات ضبط شده، پلیس، تعقیب کنندگان، دو عضو هیئت منصفه، شهر و مردم را متقاعد به مجرم بودن آنها کرد (برای جزئیات بیشتر مراجعه شود به سالیوان، ۱۹۹۲).

مسأله اعتراف کاذب، مسأله‌‌ای‌ پیچیده و چند جانبه می‌باشد و نشان می‌دهد که ممکن است طی سالها روزنه‌ایی در سیستم‌های‌ مختلف ایمنی درون سیستم عدالت و جنایی پدیدار شده باشد. این مقاله با سه فرضیه ذهنی طراحی شده است. در پرتو طرح محکومیت‌های‌ غلط، که بسیاری از آنها به وسیله تست DNA (که جدیداً قابل اجرا می‌باشد) مشخص می‌شود، مقدار زیادی از تحقیقات تجربی جدید و رشد قوانین در زمینه مورد پذیرش قرار گرفتن شهادت‌های‌ دادگاهی از نظر روان شناسی و علمی، کشف شده اند، اولین هدف، بروز رسانی بازنگری‌های‌ قبلی در زمینه شواهد روانی اعتراف در این مقاله می‌باشد (کاسین، ۱۹۹۷). دومین هدف که تحت تأثیر حکایات غم انگیز زندان که در نوشته تحت عنوان بی گناهان واقعی اثر شیک، نئوفیلد و دیر (۲۰۰۰) ملموس می‌باشد، مشخص کردن و بسط دادن نشانه‌های شگفت انگیزی است که در چندین مطالعه تجربی اخیر نمایان شده است. سومین هدف، پیشنهاد سیاست‌هایی‌ برای اصلاح بازجویی ها و اجبار به ضبط کردن همه مصاحبه و بازجویی ها است که کارآمد ترین وسیله برای پیشگیری از این مشکلات را ارائه می‌دهد.

روان شناسی اعتراف

مصاحبه یا گفتگوهای پیش از بازجویی

طی سالها، وقتی که بازرسان پلیس نگران این امر بودند که شاید روشهای متقاعد کننده آنها باعث اعتراف افراد بی گناه شده باشد، من از آنها می‌خواستم که به مهارت‌هایی‌ که در زمینه مصاحبه و بازجویی آموخته اند، اعتماد کنند. رایج ترین پاسخی که من مکرراً می‌شنیدم این بود که “نه، چون من افراد بی گناه را مصاحبه نمی‌کنم” (حین مصاحبه اعتقاد به مجرم بودن فرد و نه بی گناه بودنش وجود دارد).

برای فهم این نکته، باید بدانیم که قبل از جریان‌های‌ بسیار مقابله‌یی مصاحبه، مصاحبه واقعی برای کسب اطلاعات، صورت می‌گیرد تا مشخص شود فرد مظنون گناهکار است یا بی گناه. بعضی از مواقع، این قضاوت اولیه انصافاً براساس شهادت‌ها، اطلاعات یا دیگر شواهد بیرونی صورت می‌گیرد. ممکن است در مواقع دیگر، قضاوت براساس طرح واژه‌هایی‌ درباره مجرم یا نیمرخ‌هایی‌ از مرتکبان احتمالی و انگیزه‌های‌شان باشد (دیویز و فولت، ۲۰۰۲) – مثل این اعتقاد که خیانت زناشویی، مدرک خوبی برای درگیری همسر (مرد) در قتل زنش است (ولز، ۲۰۰۳). در شرایط دیگر، برخی قضاوتها تنها بر اساس حدس می‌باشد، تصورات بالینی‌‌ای‌که بازرسان طی مصاحبه‌های‌ پیش از بازجویی اصلی، شکل می‌دهند. برای مثال، اینباو، رید، باکلی و جین (۲۰۰۱)- نویسنده‌های‌ کتاب بازجویی و اعترافات بالینی، راهنمایی که تأکید بر تکنیک‌های‌ قدرتمند رید دارد- به بازپرسان در خصوص استفاده از نشانه‌های‌ کلامی ‌مختلف (مثل پاسخ‌های‌ محدود و تکراری)، نشانه‌های‌ غیر کلامی ‌(مثل اجتناب از تماس چشمی، ژستی خشک و غیر قابل انعطاف، خمیده) و حالات رفتاری (اضطراب، عدم نگرانی، محافظه کاری) به عنوان نشانه‌های‌ اغفال رهنمودهایی را عرضه می‌دارند. آنها ادعا می‌کنند که با این روش بازپرسان می‌توانند به میزان ۸۵%  اطمینان بین حقیقت و اغفال را به درستی دریابند (مراجعه شود به www.reid.com/service-bai-interview.html). برای فردی که به اشتباه متهم می‌شود، قضاوت اولیه، نقطه محوری انتخاب وتصمیم گیری در باره متهم می‌باشد، امری که تعیین می‌کند که آیا او باید مورد بازجویی قرار گیرد یا اینکه آزاد شده و به خانه برگردانده شود. از این رو، مهم است که بدانیم این قضاوت چگونه و چقدر خوب صورت می‌گیرد.

روان شناسی اعتراف

چشم پوشی از حقوق میراندا

بی گناه بودن، مظنون را از قضاوت حاصله از مصاحبه، مبنی بر فریب و کلک بودن گفته‌های ‌وی مصون نمی‌دارد. برای آنهائیکه متحمل شکست شده‌اند (آنها‌ئیکه به عنوان فریبکار مورد قضاوت قرار گرفته‌اند) انتقال از پرس و جویی ساده به بازجویی‌های‌ بسیار مقابله‌ای، با استفاده از تاکتیک‌های‌ مؤثر اجتماعی که بعداً توضیح داده می‌شود، مشخص می‌شود. در اینجا، یک رویه محافظتی جهت محافظت از متهم در برابر این فرآیند‌ طراحی شده است. در مورد واقعه برجسته میراندا (۱۹۶۶)، دیوان عالی ایالت متحده این قانون را وضع کرد که پلیس باید به همه مظنونان درباره حفظ حقوق قانونی خود مبنی بر سکوت کردن و مشورت با وکیل آگاهی داده و مظنونان باید بطور ارادی، باآگاهی و هوشمندانه از این حقوق صرف نظر کنند. برخی تصمیمات بعدی استثنائاتی را برای این قانون در نظر گرفتند و نتایج را محدود به قبول نداشتن کردند (هریس، نیویورک، ۱۹۷۱؛ میچیگان، هاروی، ۱۹۹۰؛ نیویورک، کوارلز، ۱۹۸۴)، این باعث شد که محققان قضایی درباره میزان آزادی پلیس در زمینه نادیده گرفتن قانون میراندا بررسی و تحقیق کنند (کلایمر، ۲۰۰۲، وایت، ۲۰۰۳). در دو تصمیم اخیر و مهم، دیوان عالی کشور از نیاز اساسی به هشدار(خطا)- و- چشم پوشی حمایت کرد (دیکرسون، ایالت متحده،۲۰۰۰)- برای مثال، عدم پذیرش اعترافات صورت گرفته بعد از اخطاری که از نظر تاکتیکی به منظور گفتن جمله ناروا و نادرست قبل از آن به تأخیر افتاده است (میسوری، سیبرت، ۲۰۰۴). عملاً صحبت کردن از مقررات ممکن است اثر کمی‌داشته باشد. تحقیق تجربی نشان داد که بسیاری از مظنونان نوجوان کاملاً نمی‌فهمند یا اینکه نمی‌دانند چگونه از این حقوق استفاده کنند (گریسو،۱۹۸۱،۱۹۹۸؛ ابرلاندر و گلدستین، ۲۰۰۱)، همچنین بزرگسالان با عقب ماندگی ذهنی یا دیگر افرادی که درباره سیستم قضایی جنایی بی‌تجربه و بی اطلاع هستند، نیز اینگونه می‌باشند (کلود، شفرد و شر، ۲۰۰۲؛ فولرو و اورینگتون، ۱۹۹۵، ۲۰۰۴).

روان شناسی اعتراف

بازجویی

تمایل بازپرسان به خطاهای مثبت کاذب طی مصاحبه‌های‌ پیش از بازجویی و تمایل افراد بی گناه به گذشتن (چشم پوشی) از حقوقشان، روی هم رفته باعث افزایش این احتمال می‌شود که مظنونان بی گناه توسط کارآگاهانی مورد بازجویی قرار گیرند که اغلب مطمئن به مجرم بودن آنها هستند. با این وجود، اینباو و همکارانش (۲۰۰۱) توصیه می‌کنند که بازپرس موفق باید اطمینان درونی زیادی به توانایی خود در زمینه تشخیص حقیقت و فریب و اعتراف گرفتن از مجرم داشته باشد (ص. ۷۸).

خطر ذاتی در این رویکرد دو مرحله‌ای ‌باید آشکار شود. این بدین معنا که بازجویی یک فرآیند‌ تجسم سازی جرم‌ بصورت فرضی است، یک تعامل اجتماعی و حاصله از نظریه‌ای است که به وسیله یک مقامی مطرح می‌شود که اعتقاد محکمی‌ درباره هدف خود داشته و موفقیتش را با توانایی اعتراف گرفتن خویش می‌سنجد. پلیس‌هایی‌ که بارها خودشان مرتکب چنین جریان عملی شده‌اند، اگرچه ممکن است صرفاً بوسیله اعتقادات درونیشان اغفال و کور نشوند، ولی تحریک می‌شوند تا مظنونان را تشویق به اعتراف کنند. در مورد افراد بی گناهی که ابتدا به ساکن  مورد قضاوت اشتباه قرار می‌گیرند، امید می‌رود که بازپرسان تعصبی نداشته باشند و مرتباً عقایدشان را مورد ارزیابی قرار دهند. به هر حال، مجموعه تحقیقات روانشناسی پیشنهاد می‌دهند که وقتی افراد تصوری (گمانی) دارند، سهواً آنها‌ را بررسی می‌کنند، تفسیر می‌کنند و اطلاعات رفتاری را شکل می‌دهند تا آن تصور را بازبینی کنند. پدیده قبلی (که آشکارا تحت عنوان پیشگویی خود تکمیلی، اثر انتظار میان فردی، و جهت‌ گیری‌ تایید رفتاری مطرح می‌شود) توسط رزنتال و جکوبسون (۱۹۶۸) در مطالعات میدانی کلاسیک خود در زمینه اثر انتظارات معلم نشان داده شد نتایج مشابهی در حوزه تجارت، مسائل نظامی‌و دیگر مجموعه‌های‌ سازمانی به دست آمد (مک نات، ۲۰۰۰). همچنین نتایج مشابهی در آزمایشگاه به دست آمده است (اسنیدر و اسوان، ۱۹۷۸). در واقع، آزمایشات نشان داده است که تأیید رفتاری، حاصل زنجیره سه مرحله‌ای از وقایعی است که به وسیله آن مشاهده کننده اعتقادی درباره فرد مورد نظر را در ذهن خودشکل می‌دهد؛ مشاهده‌ کنندگان‌‌ نسبت به فرد مورد نظر به گونه ای رفتار می‌کنند که آن عقیده شان را تایید کند؛ و به این ترتیب فرد مورد نظر هم پاسخ می‌دهد و اغلب به شیوه ای رفتار می‌کند که از اعتقاد مشاهده گر حمایت می‌‌شود (دارلی و فازیو، ۱۹۸۰؛ نیکرسون، ۱۹۹۸؛ اسنیدر، ۱۹۹۲؛ اسنیدر و استاکاز، ۱۹۹۹).

روان شناسی اعتراف

نتایج اعتراف: آیا شبکه تامین وجود دارد؟

شما ممکن است استدلال کنید که به خاطر این که جانداران ناقص هستند، افراد بی گناه هم بعضی وقت ها مورد هدف بازجویی ها قرار خواهند گرفت، مجرم در نظر گرفته خواهند شد، و تحت تاکتیک‌های‌ شدیداً تشویقی (متقاعد کننده) قرار خواهند گرفت، و این که بسیاری از افراد بسیار ساده خواهند بود و بر خلاف علاقه شخصیشان از حقوقشان چشم پوشی خواهند کرد. به هرحال، ممکن است مطرح شود که این مسائل تا حدی که نتایج اعتراف غلط توسط مسئولین قابل تشخیص و تصحیح باشد، قابل تحمل است. لازمه این حفاظ فرضی، یک فرض و گمان براساس احساسات معمولی است که براساس اعتقادی کور شکل گرفته است: “من اگر فرد را ببینم می‌توانم بفهمم اعترافش درست است یا غلط”.

مشخص است که اعتراف اثر شدید و قویی دارد و غلبه بر اثرش طی محاکمه و بعد از آن سخت است. برای پیشگیری از اثرات اعترافات نادرست ضرورتاً مهم است که اعتراف توسط پلیس و پیگردان قانونی قبل از شروع جریان دادگاه به طور صحیح بررسی شود. اما آیا افراد واقعاً می‌توانند بین اعترافات درست و غلط تمایز قائل شوند؟ پژوهش اخیر نتایج هشیار کننده‌‌ای‌ را به دست آورده است. در مطالعه‌‌ای‌، لستر، کلارک، دنیلز و سوینسکی (۲۰۰۴) الگوی زدن کلید خاصی از کامپیوتر (کاسین و کیچل، ۱۹۹۱) که قبلاً برای گر فتن اعترافات غلط و درست در آزمایشگاه به آن اشاره شد را تغییر دادند، اعترافاتی که برای قضاوت دیگران روی نوار ضبط شده بود. کلاً، مشاهده‌ کنندگان‌‌ در تشخیص تفاوت اعترافات شرکت کنندگان بی گناه و مجرم بهتر از حد شانس عمل نمی‌کردند (نگاه کنید به لستر و گیرز، ۲۰۰۴).

روان شناسی اعتراف

بحث و نتیجه گیری

در مورد دونده پارک مرکزی (مانند دیگر اعترافات غلط در چند سال اخیر) زنجیره‌‌ای‌ از مشکلات آشکار شد: الف) افراد بی گناه اغلب بخاطر قضاوت اشتباه درباره مکر و کلک حاصله از مصاحبه، هدف بازجویی ها قرار گرفته و مورد حفاظت قرار نمی‌گیرند.؛ ب) افراد بی گناه به سادگی، و اغلب به خاطر ضررهایشان، از حقوقشان می‌گذرند؛ ج) افراد بی گناه سهواً منجر به بازجویی‌های‌ پرخاشگرانه می‌شوند که خود، باعث اضطراب و دفاعی شدن آنها‌ می‌شود و قضاوت نادرست مجرم بودن خود را تشدید می‌کنند؛ د) بی گناهان ممکن است به وسیله متدهای فریبنده و از نظر روانشناسی همراه با جهت‌ گیری‌ وادار به اعتراف به جرمی‌شوند که هرگز مرتکب نشده اند؛ و ه) برای پلیسان، وکلا، قضات و هیئت منصفه کار بسیار سختی است که وقتی فردی را می‌بینند، بتوانند اعتراف کاذب را تشخیص دهند. این یافته ها، در جدول ۳ به طور خلاصه آمده است و حاکی از این است که حمایت کافی در سیستم قضایی وجود ندارد. همچنین این یافته ها حاکی از فرضیه ای است که در مراحل اولیه بازجویی‌های‌ پلیس آورده شد: بی گناهی، بی گناه را در معرض خطر قرار می‌دهد.

مشکلات سابق الذکر بحث اصلاحات ممکن را در دو سطح بر انگیخت. ابتدا، علم بازپرسی باید برای افزایش پایایی جملات حاصله از بازپرسی طی روش‌هایی‌ که باعث می‌شود تعداد بیشماری از مظنونان بی گناه بدون امتناع به جرم اعتراف کنند، مورد هدف قرار گیرد. دوم، بخاطر برخی درجات خطا که در سیستم انسان ناقص اجتناب ناپذیر است، اصلاحات دیگری باید طراحی شود تا پلیس، قضات، وکلا و هیئت منصفه، ارزیابی کنند (تصمیم گیران کلیدی که این وظیفه را بر عهده دارند باید این جملات را ارزیابی کنند).

روان شناسی اعتراف

پیشنهاداتی برای اصلاح روش‌های‌ بازجویی

ممکن است شما انتظار داشته باشید که تحقیقات و رشدهای اخیر باعث تلاش‌های‌ همکارانه بین مجریان حرفه‌‌ای‌ قانون، بازپرسان بخش قضایی، وکیلان فرد متهم، قضات، دانشمندان علوم اجتماعی، و سیاست گذاران برای شکل گیری روش‌های‌ بازپرسی شود که افراد بی گناه را در خطر قرار می‌دهد. عوامل زمینه‌‌ای‌ ممکن است تحمل نسبی ما را نسبت به خطاهای منفی کاذب و یا مثبت کاذب تغییر دهد. همه بخش ها موافق این امر هستند که هدف (موشکافانه)، اعتراف ایمن و درست گرفتن از مظنونانی است که مجرم هستند ولی اشتباهاً به عنوان بی گناه  قضاوت نشده اند. بنابراین، جریان بازجویی باید در جهت به دست آوردن نتایجی شکل گیرد که منجر به تشخیص مجرم و بی گناه می‌شود، همچنین با نسبت مشاهده شده اعتراف درست به کاذب (غلط) قابل اندازه گیری باشد. درعین حال، تاکنون برای مستثنی کردن وحشیگری جسمانی و محرومیت، تهدیدات آسیب یا تنبیه، امید نرمی‌و کم شدن مجازات یا بخشودگی، تعدی آشکار از قانون میراندا، هیچ ملاک قابل مشاهده و عینی یا محدودیتی اعمال نشده است.

روان شناسی اعتراف

بازجویی‌های‌ ضبط شده

هرکسی می‌تواند مطرح کند که هر کدام از تکنیک‌های‌ استفاده شده در اتاق بازجویی ارادی بوده یا در اثر فشار بوده است، در حالی که افراد گهگاهی به جرم‌هایی‌ اعتراف خواهند کرد که مرتکب آن نشده اند. برای تعیین دقت تصمیم گیران انسانی، این اعترفات به منظور تعیین متهم کردن، تعقیب، محکوم و اعدام کردن مورد ارزیابی قرار می‌گیرد، دادگاه ها باید به دستگاه‌های‌ ضبط تمام بازجویی و مصاحبه ها دسترسی داشته باشند. در بریتانیای بزرگ، از سال ۱۹۸۴ برای عمل پلیس و شواهد جنایی (وزارت کشور، ۱۹۸۵) ضبط تمام جلسات کلاً اجباری شده است. فقط در چهار ایالت در ایالت متحده (مینوسوتا، آلاسکا، ایلینوس و مین) فعلاً شرایط ضبط کردن اجباری شده است، با این حال، معمول است که ضبط کردن یا نکردن بیشتر به اختیار حوزه‌های‌ قضایی می‌باشد. در واقع، مطالعات نشان داده است که بسیاری از پلیسان و کلانتری ها به طور معمول بازجویی ها را ضبط می‌کنند (و اینکه اکثریت وسیعی از آنها‌ از این روش طرفداری می‌کنند و آن را مفید و سودمند می‌دانند) (گلر، ۱۹۹۳؛ سالیوان، ۲۰۰۴).

سیاست ضبط بازجویی ها مزایای زیادی دارد، که باعث شکل گیری یک مجموعه ایمن و بسیار مؤثر شده است. اولاً، احتمالاً وجود دوربین مانع استفاده از تاکتیک‌های‌ بسیار فاحش و از نظر روانشناختی وادار کننده می‌شود. دوماً، ضبط کردن مانع از این ادعای دفاعی بی فایده خواهد شد که در بازجویی اجبار و فشار بوده در حالیکه حقیقتـاً وجود نداشته است. سوماً، دستگاه ضبط تصویر و صدا یک محاسبه دقیق و عینی از همه آنچه روی داده است فراهم می‌کند، (یک منبع رایج اختلاف که در اثر ترکیب تحریف‌های‌ حافظه حاصل فراموشی یا برای کمک به خود ایجاد می‌شود). سئوال درباره اینکه آیا حقوق اجرا شده یا فرد از آن صرف نظر کرده است، آیا مظنون همکاری می‌کرده یا طفره می‌رفته، آیا کارگاهان از نظر جسمانی مظنون را تهدید کرده اند یا نه، آیا قول و یا تهدید کردن در بازجویی به کار رفته است یا نه، آیا جزئیات اعتراف را مظنون مطرح کرده است یا در اثر القائات پلیس بوده است، این سئوال ها هنوز قابل حل نیستند. این باید دقت و صحت حقیقت یابی پلیس و هیئت منصفه را افزایش دهد. به خاطر همه این دلایل، اجباری بودن ضبط بازجویی ها طرفداران زیادی دارد (کاسل، ۱۹۹۶؛ درازین و کلگان، ۲۰۰۱؛ گوجانسون، ۲۰۰۳؛ کاسین،b2004؛ لئو، b 1996؛ اسلوبگین، ۲۰۰۳؛ سالیوان، ۲۰۰۴).