رسانه‌های ارتباط جمعی- تلویزیونی بدون دستورالعملهای مرزی و بازار مشترك در پخش رادیویی

رسانه‌های ارتباط جمعی- تلویزیونی بدون دستورالعملهای مرزی و بازار مشترك در پخش رادیویی – ایران ترجمه – Irantarjomeh

مقالات ترجمه شده آماده گروه علوم اجتماعی

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات رایگان

مطالعه 20 الی 100% رایگان مقالات ترجمه شده

1- قابلیت مطالعه رایگان 20 الی 100 درصدی مقالات 2- قابلیت سفارش فایل های این ترجمه با قیمتی مناسب مشتمل بر 3 فایل: pdf انگیسی و فارسی مقاله همراه با msword فارسی -- تذکر: برای استفاده گسترده تر کاربران گرامی از مقالات آماده ترجمه شده، قیمت خرید این مقالات بسیار کمتر از قیمت سفارش ترجمه می باشد.  

چگونگی سفارش

الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه (شماره حساب) ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.com شامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر -- مقالات آماده سفارش داده شده عرفا در زمان اندک یا حداکثر ظرف مدت چند ساعت به ایمیل شما ارسال خواهند شد. در صورت نیاز فوری از طریق اس ام اس اطلاع دهید.

رسانه‌های ارتباط جمعی، قوانین و خط‌مشی‌های فرهنگی برون مرزی

تلویزیونی بدون دستورالعملهای مرزی

و بازار مشترك در پخش رادیویی

اصل كلی تشكیل دهنده چارچوب دستورالعمل TWF آن است كه یك برنامه تلویزیونی كه بصورت قانونی در یكی از كشورهای عضو اتحادیه اروپا به نمایش درمی‌آید بتواند بدون اعمال محدودیت بصورت مجدد در كشورهای عضو دیگر نیز پخش شود. (والاس و گلدبرگ 1989). در این خصوص رهنمود TWF حداقل استانداردها را برای پخش برنامه‌ها در موضوعات خاص در نظر گرفته و كشورهای عضو را متعهد می‌سازد كه قوانین نشر رادیویی در هر یك از این كشورها منطبق با یكدیگر باشند. این بدان معناست كه بطور كلی تعدیل كننده‌های برنامه‌های رادیو تلویزیونی بیش از این اجازه نخواهند داشت نسبت به مستثنی ساختن برنامه‌هایی كه از كشورهای دیگر عضو ارسال می‌شود اقدام نمایند. TWF (1989) در ماده قانون (2)2 متذكر می‌شود كه، «اعضای عضو می‌بایست این اطمینان را حاصل نمایند كه آزادی دریافت برنامه‌های پخش شده وجود دارد و نباید نسبت به اعمال محدودیتها در برنامه‌های ارسال شده از دیگر كشورهای عضو بر اساس بخشنامه منطبق با این معاهده اقدام نمایند.» این بخشنامه شامل فصولی است كه به ارتقای تولید و توزیع برنامه‌‌های تلویزیونی (TWF، فصل 3، بندهای 9-4)، محافظت از اقلیتها (TWF، 1989، فصل 5، بند 22)، تبلیغات تلویزیونی و حامیان مالی آن (TWF، 1989، فصل 4، بندهای 21-10) و حق پاسخ (TWF، 1989، فصل 6، بند 23) اختصاص یافته است.

دستورالعمل TWF  (1989) همچنین معرف دو سیاست بحث‌برانگیز می‌باشد كه از تاثیری سهمیه‌وار در خصوص انتشار رادیویی در اتحادیه اروپا برخوردار می‌باشد. اولین مورد سهمیه آن است كه این دستوالعمل عنوان می‌دارد تا كشورهای عضو اطمینان یابند «در مواردی كه عملی باشد و با روشهای مناسب» كه موسسات پخش رادیویی اكثریت زمان پخش، انحصار اخبار، رویدادهای ورزشی، بازیها، تبلیغات و خدمات تلتكس خود را در اختیار «امور مربوط به اروپا» قرار دهند (دستورالعمل TWF، بند 4). این دستور در حقیقت بطور موثر 50% از زمان پخش را در اختیار اروپائیان گذاشته و از حیطه رقابت غیراروپائیان خارج می‌سازد. سهمیه دوم به منظور تحریك و برانگیختن تولید آثار نمایشی اروپا طراحی گردیده بود و بر این اساس از موسسات پخش درخواست می‌كند تا نسبت به ذخیره 10 درصد یا بیشتر از زمان پخش یا بصورت جایگزین 10% از بودجه تولید خود را به آثار اروپایی اختصاص دهند كه بوسیله سازندگانی تولید گردیده است كه جزء «موسسات مستقل پخش» بشمار می‌آیند (دستورالعملTWF، بند 5).

یكی از خصیصه‌های كلیدی دستورالعمل TWF (1989) تمركز آن بر روی هماهنگ سازی و انطباق قوانین تبلیغات تلویزیونی در كشورهای عضو می‌باشد. بر اساس قواعد شامل شده در دستورالعملTWF هر گونه از قوانین ملی وجود داشته از قبل، كه كشورهای عضو ممكن بود از آنها در این خصوص بهره برند، دستخوش تغییرات قرار گرفت. این دستورالعمل نسبت به تعیین استانداردهای مرتبط با تغییرات و جابجائیهای مربوطه و مضامین خاص این موضوع اقدام نموده و از كشورها می‌خواهد تا این موارد بگونه‌ای باشند تا براحتی قابل شناخت بوده و بتوان آنها را از دیگر بخشهای برنامه متمایز نمود. بر این اساس، می‌توان تبلیغات را در بین برنامه‌ها زمان‌بندی و پخش نمود و در صورتی كه برنامه‌های در حال پخش دارای وقفه می‌باشند (مثل ورزش یا نمایش) تبلیغات می‌بایست در خلال این وقفه به نمایش گذاشته شود. فیلمهای در حال پخش را تنها پس از 45 دقیقه می‌توان متوقف نمود و بطور كلی این تبلیغات نباید بیش از 15% زمان پخش روزانه باشد و همچنین نمی‌بایست بیش از 20% یك مدت زمان یك ساعته در نظر گرفته شود.

این دستورالعمل به كشورهای عضو اجازه می‌داد تا نسبت به برقراری ملزومات سخت‌ گیرانه‌تر در خصوص پخش تبلیغات در حوزه قلمروی خود اقدام كنند. هدف از این كار  «تطبیق درخواستهای تبلیغات تلویزیونی با منافع عمومی» و توجه خاص به «نقش تلویزیون در ارائه مسایل اطلاعاتی، آموزشی، فرهنگی و تفریحی» و «محافظت از تكثرگرایی اطلاعات و موارد مرتبط با رسانه» می‌بود (TWF 1989، بند 19). این دستورالعمل بدان معنا می‌بود كه مقامات تعدیل كننده برنامه‌های رادیویی هلند و بلژیك قادر بودند تا نسبت به اعمال محدودیت بر موسسات پخش رادیویی این كشورها و بر اساس صلاحدید خود اقدام نمایند، ولی با این وجود، محدودیت اعمال شده این دستورالعمل شامل موسسات پخش برنامه‌هایی رادیویی در دیگر كشورهای عضو نمی‌بود. در حقیقت، قضاوت اولیه ECJ در خصوص دستورالعمل TWF (1989) این نكته را تصدیق می‌نمود كه فرانسه می‌توانست نسبت به تحریم كامل تبلیغات تلویزیونی در بخش توزیع مرتبط با خرده فروشی (فروش بنزین در سوپرماركتها) در موسسات پخش رادیویی خود اقدام كند، با وجود آنكه، قادر به تعمیم این قانون به موسسات پخش برنامه‌های رادیویی خارجی نمی‌بود (لی‌كلرك‌-‌سیپلك 1995). در دی‌اگوستینی (1997) به سوئد اجازه داده شده تا نسبت به تحریم و ممانعت از پخش برنامه‌های رادیویی تبلیغاتی مرتبط با مجلاتی كه به تشریح دایناسورها و اسباب‌بازیهای مربوطه پرداخته و از این طریق كودكان را مخاطب قرار داده بود  اقدام نماید، ولی بر حسب این دستورالعمل سوئد متعهد بود تا اجازه پخش تبلیغات مشابهی كه از سوی كانالهای انگلستان پخش می‌شد را صادر نماید. قواعد مشابهی نیز در RTI (1996) و پروسیبن (1999) به تصویب رسید.

سیستمهای رسانه برون مرزی: فرهنگ و سیستم حمایت از تولیدات داخلی

حیطه دستورالعمل TWF در حقیقت محتوای تهییج هویت اروپایی و فرهنگ اروپایی، حداقل بر اساس برخی از استدلالها،  را بعنوان هدف مد نظر قرار داده بود. در عمل، این ایده منجر به ایجاد سهمیه‌هایی در اروپا گردید. برای برخی از اروپائیها، این سهمیه‌ها از جمله راهها و روشهای مشروع در جهت حفظ هویت منطقه‌ای و ملی بشمار می‌آمد. برای اروپائیان دیگر، افزایش تعداد فیلمهای هالیوودی، نمایش‌نامه‌ها و كمدیهای روزمره و به روی آنتن رفتن آنها در تلویزیونهای اروپا هم بعنوان یك فاجعه فرهنگی و هم بعنوان یك بلای اقتصادی بشمار می‌آمد. پدیده فرهنگی چنین رخدادی مشهود می‌نمود. بلای اقتصادی این پدیده آن بود كه برنامه‌های هالیوودی قبلا هزینه‌های خود را بطور كامل در بازار آمریكا مستهلك نموده بودند و بر این اساس با قیمتی ارزان به ایستگاههای پخش اروپایی راه می‌یافتند. نتیجه چنین رخدادی آن بود كه برای چندین سال، تولید‌كنندگان اروپایی، بواسطه قیمت اندك محصولات آمریكایی، در هیچ منطقه قابلیت رقابت و تولید محصولات جدید را نداشتد (كمیسیون اروپا 1998ب). افزایش كانالهای تجاری سودآور (و حتی موسسات پخش رادیویی عمومی) باعث گردید تا فروش برنامه‌های خارجی، در راس آن برنامه‌های آمریكایی، نیز به تبع آن افزایش یابد. بدین طریق، تولیدكنندگان اروپایی برنامه‌های صمعی‌بصری بسیاری از مشاغل خود را از دست داده و حتی در برخی از مواقع زیست‌پذیری و توان رقابت صنعت اروپا نیز با خطر عمده‌ای روبرو گردیده بود. نهایتا راه‌حلی برای رفع این معضل به دستورالعملهای TWF اضافه گردید كه بر اساس آن سهمیه‌هایی برای آثار اروپایی و تولیدكنندگان مستقل بوجود آمد.

دستورالعمل دوم: برنامه‌های ورزشی و خرید تلویزیونی

حتی در صورتی كه الحاقیه‌های قید شده در دستورالعمل دوم TWF (1997) باعث تقویت مفاد فرهنگی این سهمیه نگردید، دو قاعده مهم دیگر وجود داشت كه هدف از آنها بوجود آوردن اصلاحیه‌های فنی بیشتری می‌بود. اولین قاعده و مهمترین آن، به كشورهای عضو اجازه می‌داد تا نسبت به انتخاب و مشخص نمودن «رخدادهای دارای اهمیت مهم برای جامعه» – رویدادهای ورزشی – كه در معنا می‌بایست در تلویزیونهای آزاد به نمایش درآید اقدام نمایند ( دستورالعمل 2 TWF 1997، بند 3الف). در وهله دوم، قوانین حاكم بر خرید از راه دور یا خرید از طریق تلویزیون به منظور اجازه دادن به كانالها جهت افزایش موارد پخش برنامه‌های تجاری، و نه فرهنگی، دستخوش تغییر قرار گرفت  ( دستورالعمل 2 TWF 1997، بند 19).

عبارت رویدادهای «دارای اهمیت مهم برای جامعه» در TWF2 تعریف نشده است، ولی تاریخچه برآوردهای حاصله این امر را بطور واضح نشان می‌دهد كه انگیزه مطرح شده برای این اصلاحیه ناشی از احساس خطری می‌باشد كه بر اساس آن تلویزیونهایی كه دارای سیستم پرداخت بر حسب نمایش می‌باشند و دیگر كانالهای اشتراكی حق‌العمل‌كاری خواستار تحصیل حقوق انحصاری جهت پخش رویدادهای ورزشی گردند، پدیده‌ای كه در گذشته در تلویزیونهای آزاد به نمایش در می‌آمد (كمیسیون اروپا 1997). TWF2  بصورت لفظی چنین رویدادهایی را به رخدادهای ورزشی محدود ننموده بود، ولی در حقیقت هیچگونه مثالی برای توجیه این بند كه رخدادهای مهمی دیگری را بیان نموده باشد عنوان نشده بود. بخش 18 از دستورالعمل TWF2 (1997) (با تاكید) اشاره به نیاز به «محافظت از حق دسترسی به اطلاعات و اطمینان از دسترسی گسترده بوسیله عموم مردم به رخدادهای ورزشی پوشش داده شده از طریق تلویزیونهای ملی و غیر ملی كه از اهمیت مهمی برای جامعه برخوردار است، نظیر بازیهای المپیك، جام جهانی فوتبال و مسابقات قهرمانی فوتبال اروپا» نموده است.

نتیجه‌گیری: رسانه برون‌مرزی و فرهنگ

در عصر همگرایی و توسعه

در حدود پانزده سال از آغاز سیاست پخش برون‌مرزی جامعه اروپا بصورت پذیرش اولین دستورالعمل TWF (1989) می‌گذرد.  پس از گذشت یك دهه از حضور تلویزیون بدون مرز، ماچت (1999، 48) خاطرنشان نمود كه، «ما از ایده تلویزیون اروپایی مشترك كه هدف از آن پرورش و شكوفایی هویت اروپایی می‌باشد، و جزئی از هسته اولین دستورالعمل‌های موسسات اروپایی در زمینه سیاست رسانه‌ای می‌بود، دور افتاده‌ایم.» براستی كه سیاست داشتن موسسات پخش پان- اروپایی آزمایشی اكنون امری منزوی تلقی گردیده و امروزه دیگر اثری از «كانال اروپا» بر حسب ایده متصور شده مباحث مرتبط با سیاستهای رسانه‌ای اروپا در دهه 1980 دیده نمی‌شود. شهروندان كلیه كشورهای عضو، همانند سه دهه اول پس از جنگ جهانی دوم برای دیدن یا شنیدن برنامه‌هایی كه اساسا «هویت اروپایی» اجتماعی را حول محور ملی ترویج می‌نمودند، دیگر هر شب ایستگاه پخش مشخصی را مد نظر قرار نمی‌دهند. در صورتی كه این امر تنها معیار مشخص كننده موفقیت بشمار آید، پس بنابر این تلاشهای صورت گرفته شده برای تحقق یك سیستم رسانه‌ای برون مرزی با شكست مواجه شده است.

یكی از نگرشهای سخاوتمند در زمینه موفقیت این روال ممكن است به هنگامی نمود پیدا كند كه تصور شود كه هویت ملی تنها با شروع موسسات پخش عمومی ملی توسعه نیافت و قطعا رخداد آن در خلال یك دهه محقق نشده است. این امر بطور حقیقی مد نظر نبوده و واقعا انتظار نمی‌رود كه هویت «ملی» اروپا در نتیجه تنها چندین سال تماشای كانال اروپای مشترك به یك باره دستخوش تحولی شگرف شود.

تكنولوژی پخش رادیویی، قوانین، سیاستها و مسایل اقتصادی همگی دست به دست هم داده تا مرحله گذار و لغو سیستم كنترل ملی پخش رادیویی كه زمانی در اروپا وجود داشت محقق شود. به هنگامی كه این مرحله با هدف اتحاد اروپا و كمك به ساخت یك هویت ملی اروپایی شروع شد، اجرای سیستم پخش رادیویی برون‌مرزی اروپا با مشاركت برنامه‌های پخش رادیویی برون مرزی غیر- اروپایی (مثل آمریكا) به مقداری زیاد محقق گردیده است. این فاكتورها، همانگونه كه پریس عنوان می‌دارد به میزان زیادی «یكی از مهمترین ویژگیهای قدرت دولتی: تاثیر مداخلات دولتها جهت محافظت از كارتل داخلی ناشی از عدم ثبات و ناسازگاری و ناهنجاری  جهانی» را محدود ساخته است. بر اساس اظهارات پیشگویانه لرد كیلبرندون (1968، 104)، « مردم می‌بایست به اقیانوس سرد ایده‌های جهانی چنگ زده و دیگر بیش از این نمی‌توانند از استخرهای گرمی كه دولتهایشان برایشان مهیا نموده‌اند لذت ببرند». در اتحادیه اروپا، سیستمهای پخش ملی وادار شده‌اند تا نسبت به باز نمودن مرزهای الكترونیكی در مقابل نیروهای بیرونی اقدام نموده و پیامهایی كه سبب ایجاد تغییرات فرهنگی بدون حد و اندازه مشخصی می‌شود را ارائه دهند. چنین ریزشی از پیامهای بیرونی بگونه‌ای سرازیر می‌شود كه، «اقیانوس سرد ایده‌های جهانی» نه تنها فرهنگ اروپا را در بر می‌گیرد، بلكه فرهنگ جهانی را نیز شامل می‌شود. این امر نمی‌بایست پدیده بدی باشد.