اعتیاد – اختلال در تغذیه : دلیلی برای استفاده مجدد دارو

اعتیاد – اختلال در تغذیه : دلیلی برای استفاده مجدد دارو – ایران ترجمه – Irantarjomeh

مقالات ترجمه شده آماده گروه علوم اجتماعی

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات رایگان

مطالعه 20 الی 100% رایگان مقالات ترجمه شده

1- قابلیت مطالعه رایگان 20 الی 100 درصدی مقالات 2- قابلیت سفارش فایل های این ترجمه با قیمتی مناسب مشتمل بر 3 فایل: pdf انگیسی و فارسی مقاله همراه با msword فارسی -- تذکر: برای استفاده گسترده تر کاربران گرامی از مقالات آماده ترجمه شده، قیمت خرید این مقالات بسیار کمتر از قیمت سفارش ترجمه می باشد.  

چگونگی سفارش

الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه (شماره حساب) ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.com شامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر -- مقالات آماده سفارش داده شده عرفا در زمان اندک یا حداکثر ظرف مدت چند ساعت به ایمیل شما ارسال خواهند شد. در صورت نیاز فوری از طریق اس ام اس اطلاع دهید.

اعتیاد

اختلال در تغذیه : دلیلی برای استفاده مجدد دارو

به هنگامی كه تحت درمان قرار گرفته و پس از آن استعمال دارو را قطع كردم،‌ بسیاری از چیزهای نهان در وجودم شروع به جوشیدن نمود. یكی از این چیزهای مهم بیادآوری این نكته بود كه به هنگام اولین دوره اعتیادم حتی حاضر بودم برای خرید این حب نبات دست به سرقت پول نیز بزنم. پس از طی دوره كوتاهی نوع مصرفم به اسپید و كوكائین تغییر یافت، كه هر دو كاهش‌دهنده اشتها هستند. بنابراین وقتی معالجه را شروع كردم هنوز لاغر بودم. هیچ‌كس در اختلال معاش و بی‌قاعدگی تغذیه من شك نكرد. هیچ‌كس با دقت به مسئله اختلال معاش توجه نكرد. در زمانی كه دیگر موادم بپایان رسید، دوباره اشتهایم برای خوردن خوب شد و بسرعت چاق شدم، ولی نهایتا به مصرف مواد روی آوردم. نقل از            ” لاری‌اس“ معتاد در حال بازپروری.

این داستان ناراحت كننده‌ای است كه اغلب در میان معتادان در حال بازپروری شنیده می‌شود. بیماران جدید در حال بازپروری تحت یك برنامه درمان ممكن است با اختلالات غذایی غیر فعال بواسطه مصرف مواد، روبرو شوند. با همه این وجود،‌ شخصی كه سراپای او را وسوسه گرفته است هیچ راه حلی را نمی‌تواند مناسبتر از مصرف انواع مواد بیابد، موادی كه اشتها را از بین می‌برند. تا وقتی كه داروی مخدر فعال است احتمال آنكه فردی متوجه اختلالات غذایی شود كم است، جز آنكه فرد معتاد تا آن اندازه دچار مشكلات غذایی شود كه دیگران را متوجه استمرار حالت بی‌قاعدگی و عدم تمایل غذایی نماید. بواسطه عدم پذیرش توهمی كه در یك بیمار بطور دائم وجود دارد، خود بیمار نیز ممكن است از آنچه دچار اختلالات غذایی فعال است بی‌خبر باشد، بخصوص چنانچه هنوز به مرحله حاد بی‌قاعدگی و عدم تمایل غذایی نرسیده باشد. در این حالت آنها بیشتر مانند اشخاص زنده‌ای هستند كه مشكلات روحی و روانی دارند، و مسئله اصلی آنها به كل پنهان مانده است. آنها بسیار مرموزند و بندرت بطور داوطلبانه اذهان می‌كنند كه دارای اختلال غذایی می‌باشند. حتی برنامه‌های مداوای اصلی معتادین كه وجدان‌كاری كافی برای ارزیابی اختلال غذایی بیماران جدیدالورود خود دارند اغلب مفید واقع نمی‌گردند، جز آنكه بطور مداوم پویا و فعال بوده باشند. دلیل آن نیز بسیار ساده است. بیمار مورخ نادرستی است. بعبارت دیگر آنها دروغ می‌گویند. آنها به استفاده از داروهای ملین و كاهش‌دهنده اشتها اقرار نخواهند كرد. حالت بی‌قاعدگی و عدم تمایل غذایی آنها را شرمسار می‌سازد. آنها تا زمانی كه اخلال غذایی از كنترل خارج نشود بدین امر اقرار نخواهند كرد. آنها تحت معالجه قرار گرفته و یا تحت نظارت و پی‌گیری گروه‌های دلسوز خواهند بود. این موضوع مشكل بزرگی برای فرد معتاد و افرادی كه در امر مداوای او شركت دارند بوجود می‌آورد. وقتی فرد معتادی معالجه می‌شود و از مصرف خودداری می‌كند نتیجه پیش‌بینی شده آن است كه یك اختلال غیر مشخص غذایی دیر یا زود دوباره فعال خواهد شد. چنانچه این موضوع در طول دوره درمان اتفاق افتد و كادر درمانی و همراهان بیمار توجه كافی بدان داشته باشند می‌توان آن را شناسایی و نهایتا معالجه كرد(در برنامه مخصوص اختلال غذایی) خطر اساسی‌تر در آن است كه اختلال غذایی چنان حاد نباشد كه توجه را بخود جلب كند، و بیمار در طول دوره درمان بدون توجه به آنكه چه روی می‌دهد، آن را تحمل نماید. اغلب خود بیمار نیز متوجه نمی‌شود، و خطرناكترین حالات در موقعی روی می‌دهد كه اختلالات غذایی تا زمان مرخص شدن بیمار و پایان دوره درمان روی ندهد.

غالبا، بیماری كه اعتیاد را ترك كرده و دارای اختلالات غذایی و بی‌قاعدگی و عدم میل به غذا می‌باشد و دوره درمان وی در یك مدت كوتاهی به پایان رسیده، دوباره به مصرف مواد روی خواهد آورد. بطور كلی،‌ اختلال غذایی و عملكرد آن در فرآیند مصرف مواد بگونه‌ای است كه یا به آن اهمیت داده نمی‌شود یا تاثیر آن كاملا بطور واضح در نظر گرفته نمی‌شود. بی‌اشتهایی و عدم تمایل به غذا بعنوان یك گلوله جادویی بر روی سیستم جوع(گرسنگی) انسان تاثیر می‌گذارد. برگشت به داروها یك قطعیت بشمار می‌آید. و كل این سیكل از ابتدا دوباره آغاز می‌شود و این سیكل ادامه خواهد داشت تا آنكه شخص دوباره در می‌یابد بطور كامل به وضع قبل برگشته است و حالات اختلال غذایی عود كرده است. و نهایتا بیمار به این مسئله مهم پی می‌برد كه اختلال غذایی بعنوان یك تشخیص اساسی در امر مبارزه با پدیده اعتیاد مطرح است.

مواردی كه در این زمینه تخمین زده شده متفاوت می‌باشند ولی تقریبا همگی متفق‌القول هستند كه در حداقل 10 درصد از كسانی كه برای مداوای اعتیاد مراجعه می‌نمایند می‌توان اختلال غذایی را تشخیص داد. ولی برنامه‌های معالجه اعتیاد این درصد را مشخص نكرده‌اند. با توجه به سطح تكذیب و رازپوشی،‌ بعلت شرم، اختلال غذایی، معدودیت كلنیكهای تخصصی در این خصوص،‌ قدری تعجب‌آور است كه چگونه این بیماران معالجه می‌شوند. متخصصین بالینی باید به این نكته توجه داشته باشند كه اختلال غذایی در سطح ایالات‌متحده شیوع یافته است. و بسیاری از مردم بواسطه موقعیتهای فراهم شده در خطر گرفتار آمدن در این بیماری، كه سلامت و جان انسانها را تحدید می‌كند، هستند. ما همگی مكلف به توجه بیشتر به الگوهای خوردن(و یا نخوردن)‌ آنهایی كه در جاده ترك اعتیاد قدم بر می‌دارند هستیم. ما در حیطه شغلی كه همانا معالجه معتادان است می‌بایست به هر علامت كوچكی توجه كافی داشته باشیم و سعی كنیم روتینهای معالجه، با توجه به امر اختلالات غذایی، را توسعه بخشیم. راه حل اولیه برای پزشكان خصوصی، مهیاسازی روش درمان منحصر بفرد، و آموزش علایم و نشانه‌های اختلال غذایی می‌باشد. این بدان معنا است كه با امیدواری به متخصصین بالینی اجازه دهیم كه مقوله اختلالات غذایی را در برنامه معالجاتی خود بگنجانند. در یك برنامه كنترلی، معالجه محیط شهری، چند استراتژی ساده وجود دارد كه می‌توان نسبت به اجرای آن اقدام كرد.

• توجه دادن به بیماران جهت شركت در تمامی وعده‌های غذای روزمره. و توجه داشتن به بهانه‌هایی در خصوص عدم شركت ممكن است داشته باشند .

• زیر نظر داشتن آنچه بیماران می‌خورند(و یا نمی‌خورند) در هر وعده از غذا .

• توجه و یا یاداشت شكایات بیماران از نفخ با تهوع.

• توجه داشتن در غذاهایی كه ممكن است بیمار مخفیانه در اقامتگاه خود خورده باشد یا قاچاق اقلام غذایی منع شده.

• تعیین محدودیت در زمان حمام گرفتن.

• توجه به غیبت ناگهانی بیمار پس از میل غذا.

• زیر نظر داشتن بیماران برای تمرینات زیاد.

• گوش دادن به جمله افسانه مانند ” هنوز گرسنه نیستم “.

چنانچه دارای آموزشهای لازم در خصوص اختلال غذایی نباشیم ما نمی‌توانیم به بیماران سرویس مناسب بدهیم و همچنین غیر مسئولانه برخورد نموده‌ایم. آنها جهت بهبودی دراز مدت به ما وابسته‌اند و ما جهت سرویس مناسب حقوق دریافت می‌كنیم. چنانچه بعلت عدم آموزش كافی نتوانیم از عهده این كار برآییم نمی‌توان از عهده مسائل مخفی برآمده در آن صورت ما نه تنها به بیماران خیانت كرده‌ایم بلكه به امانت و درستی خویش نیز خیانت نموده‌ایم.